Οι διακοπές στην Ελλάδα έχουν πάντα την ίδια γεύση: Αγκαλιές, χαμόγελα, πρόσωπα και μέρη αγαπημένα, νέα, συζητήσεις, κλεφτές βουτιές, "υποχρεώσεις", τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο ... Να τους δεις όλους, να τα προλάβεις όλα ... σε 10 μέρες αισθάνομαι ότι πρέπει να καλύψω τον χρόνο ... Το ξέρω βέβαια ότι 10 μέρες είναι λίγες αλλά την πατάω ... Συχνά :-(
Όταν μάλιστα οι "διακοπές" τελειώνουν με ένα σοφά σχεδιασμένο μαραθώνιο πτήσεων (που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποφευχθεί αν τα εισητήρια είχαν οργανωθεί λίίίγο νωρίτερα) γυρνάς πίσω με την αίσθηση ότι πραγματικά χρειάζεσαι διακοπές! Για να ξεκουραστείς και να χωνέψεις εικόνες και αισθήσεις.
Κρατάω το χαμόγελο της μικρής-duracel, την αγκαλιά της μεγάλης, την ζεστασιά της πιο μεγάλης (!), τα παιχνίδια της μικρής-σκιας-με-τις-απορίες, τους γλυκήτατους προβληματισμούς του καπετάνιου-με-τις-βαρύγδουπες-δηλώσεις, τον μικρό-που-ήθελε-πίσω-τα-φιλιά-του, τον κουμπάρο που-μου-εξήγησε-γιατί, τον ήχο του κινητού-που-κανόνιζε-τον-ήλιο, τους κουτσομπόλικους καφέδες του ΕλΒεν, τους ήχους από τα ρακοπότηρα δίπλα στο κύμα...
Κρατάω την ζεστασιά από τους ανθρώπους και όχι τα μέρη ... και την αίσθηση ότι ήμουν σπίτι μου, για λίγο ...
Όταν λείπεις καιρό, ας πούμε από τον προηγούμενο αιώνα, όσο και αν προσπαθείς να ενημερώνεσαι και να βρίσκεσαι κοντά, πάντα σε εντυπωσιάζουν τα μικρά που χάνεις ... ο τρόπος που αλλάζει αισθητικά το τοπίο και ο τρόπος ζωης, οι λεπτομέρειες (;), τα καθημερινά, όσα προσέχεις περισσότερο επειδή ακριβώς δεν τα είδες να συμβαίνουν ...
Πατ πατ πατ!!! ;-)
Χμμμφφτ
Το πρόγραμμα των καλοκαιρινών παραστάσεων /εκδηλώσεων. Εντυπωσιακό (μα NickCave;;; και να τον χάσω;;; ταπ, πολλα ταπ)
Τα παράθυρα με τις φωνές πρωΐ-μεσημέρι-βράδυ. Τι είναι αυτό πιά; Απλά μαθήματα αγένειας για όλες τις ηλικίες; Δεν είδα ΠΟΤΕ καλεσμένο να καταφέρει να αρθρώσει ολοκληρωμένη πρόταση (και –άσχετο- ήμαρτον με τον παπά πια, είδατε τόόόόσο ενδιαφέρον;;; ταπ).
Ο αριθμός των καινούριων βιβλίων ... αδύνατο να διαλέξεις πια. Όμορφες εκδόσεις, προσεγμένες. Ειδικά στα παιδικά βιβλία ...
Η ξανθιά παρουσιάστρια, είναι δυνατόν να είναι ακόμα εκεί; Δεν κουράστηκε ο ροζ καναπές;
Τα παλιά και καινούρια ταβερνάκια με τα παλιά καλά μεζεδάκια στην νεοανακαλυφθήσα παραλιακή δημοκρατικής Λεβεντογέννικης πόλης. Οι κεφάτες, εφευρετικές γεύσεις του Βασίλη στο Καμάρι (να τις δοκιμάσετε –όλες!).
Τα αγροτικά στους πεζόδρομους ... Τα αγροτικά μέσα στην πόλη γενικότερα, σαν να πλήθυναν, σαν να μεγάλωσαν ... σαν να αμερικάνεψαν ...
Το νέο κέρασμα με τον καφέ: κρέμα καραμελέ σφηνάκι. Γιαμ
Α και βέβαια το φρούτο ή γλυκό που έρχεται αυτόματα μετά από ένα λουκούλιο γεύμα ;-)))
Τα τραπεζάκια που τρώνε τα πάρκα ... Δεν σου φτάνει ο χώρος σύντεκνε ΑΝΟΙΞΕ και άλλο μαγαζί, κάντο διόροφο ... ΟΧΙ στο μοναδικό, μικρό πάρκο της περιοχής ...
Τα νέα κτήρια των Ιδρυμάτων που είδα ... Άψογα, φωτεινά, βιοκλιματικά ;-) Όμορφη αρχιτεκτονική και όχι μόνο στα Ιδρύματα, παντού ... ανάσες από το μπετόν σε μια πόλη που μοιάζει ακόμα αδύνατο να σωθεί ...
Το κάπνισμα κάτω από την ταμπέλα «Μην καπνίζετε». Μεγάλο ΤΑΠ ...
Η ΧΑΡΤΟσακούλα που φιλοξένησε τις Κυριακάτικες εφημερίδες μου (... όλες). Και τα ένθετα! J Άλλαξαν και αυτά πολύ ή μου φάνηκε;;;
Ο κατακλυσμός από νέες εκδόσεις κίτρινου τύπου Ευρωπαϊκής επωνυμίας. Όσο λιγότερα ξέρουμε για το μικρό δακτυλάκι της ParisHilton, τόσο πιο ήρεμοι δεν είμαστε;;; ΓΙΑΤΙ πρέπει να γίνουμε Ευρωπαίοι έτσι;;;
Τα designάτα προϊόντα στα supermarket! Αλήθεια!!! Τι συσκευασίες popartείναι αυτές;;; Τι χρώμα και φαντασία; Τέλειες ... Ξέρω ότι τις πληρώνουμε/ετε αλλά δεν μπορώ να μην τις θαυμάσω! Ή να μην εντυπωσιαστώ με την εφευρετικότητα και πολλές φορές τηνακρότητά τους ... μα καθαριστικό block τουαλέτας Alessi;;; χαχαχαχα
Η ανατολίτικη-αλλά-όχι-κιόλας διακόσμηση σε αρκετές καφετέριες ... kitsch ή μάλλον ούτε καν. Kitschcanbecool … Διακόσμηση ψευτοdesignκαι κάπως, μουσική γαβ και κάπως... και θερμάστρες. Ταπ. Θερμάστρες στο αίθριο με τους 25oC το απόγευμα, τα φωτιστικά 70s κρεμασμένα από την πέργκολα, τα χρυσά τραπέζια και τα κόκκινα πλουμιστά χαλιά.
Και τα καινούρια προϊόντα themselves!!! χιχιχι τορτελίνια με γέμιση φέτα;;; τουλάχιστον sneaky!
Η κυριαρχία των κινητών και των ήχων τους ... χμφφφτ ...
Το καλό εμφιαλωμένο κρασί. Επιτέλους! (α, ναι και δοκίμασα παγωμένο κόκκινο!!! Σιγά μην το ξέχναγα!)
Τα αγωνιστικά τραγούδια στην κατά τ’άλλα πολύ σεβαστή διαμαρτυρία των εκπαιδευτικών ... Guys αλλάξαμε αιώνα, αφήστε τα αγωνιστικά του '70 (και την ντουντούκα) να ξεκουραστούν, να παλιώσουν, να γίνουν retro ... Σήμερα δεν λένε τίποτα ...
Η απομάκρυνση του φρικτού συνδυασμού πλαστικής καρέκλας / εκτυφλωτικής ομπρέλλας από τις παραλίες του νησιού.
Ο αγενέστατος ναυαγοσώστης ... (αυτός θέλει ειδικό post!) Και τα καλοκαιρινά sport σε σημεία που είναι γεμάτα κόσμο... ταπ ...
Τα ποδήλατα και οι ομολογουμένως πολύ θαραλέοι οδηγοί τους!
Οι τιμές στα πλοία και αεροπλάνα ... ποια η λογική τους;;; έχουν;
Καφές νούμερο 1, παρέα με εφημερίδες, περιοδικά και φωνές από κάποιο τηλεοπτικό κανάλι (μα γιατί φωνάζουν τόσο οι παρουσιαστές; έχω την εντύπωση ότι ... έχουν την εντύπωση ότι έτσι κάνουν το θέμα τους ενδιαφέρον ... ταπ).
.
Ο καιρός έξω, φθινοπωρινοκαλοκαιρινός (νοτιάς και ήλιος). Μία τελευταία βουτιά στην θάλασσα και ψώνια σήμερα, ετοιμασίες ...
.
Καλημέρες !
[έχει να κάνει το μήκος των μαλλιών
με την εκπαίδευση, έτσι;;;]
Λίστα:
* Ο τύπος της (προηγούμενης) Κυριακής -όλος,
*ΤΑ αφρόλουτρα Κορέ,
* Είδη φαρμακείου λες και πάμε κατασκήνωση (όλο και κάποιο καλλυντικάκι θα τρυπώσει!)
* Κύβοι Knorr (ε, ναι... λέτε ότι θέλετε, τίποτα σαν τον Ελληνικό Knorr και ας είμαι επαγγελματικά και ηθικά αντίθετη με την ύπαρξή τους!!),
"Έλα κουμπαρούλα, σόρυ που άργησα να απαντήσω, ήμουν στο γκαράζ"
"Δεν πειράζει βρε κουμπάρε" (είναι χρόνια που χάσαμε τα ονόματά μας, όσα και τα χρόνια του μικρού τους) "έρχομαι αύριο"
"'Ελα κουμπαρούλα, σόρυ που άργησα να απαντήσω, ήμουν στο δωμάτιό σου"
{"μμμμ αηδίες... ταπ ταπ ταπ"}
.
Ξεκινάω σε λιγάκι με την γάτα που πετάει για Λεβεντογέννα και ξενοδοχείον "ο Κουμπάρος". Λίγο διακοπές, λίγο σπίτι μου η Λεβεντογέννα. Λίγο ενθουσιασμένη, λίγο κουμπωμένη ... ε, καλά ... δυο ρακές υπόθεση είναι το κούμπωμα, έτσι;;; άντε και μία σαρικόπιττα ;-)
"Ναι αλλά ΠΟΥ θα προτιμούσες να μένεις;;; στην Ελλάδα είναι καλύτερα, έτσι;;;"
~.~.~
Εκεί δεν είχαμε μείνει;;; στην ερώτηση-καπάκι ... ;-) Σιγά μην απαντήσω, ταπ. Δεν υπάρχει απάντηση ... Τουλάχιστον όχι συνολική, τουλάχιστον όχι για εμένα ... Η μοναδική απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι -για εμένα- καλύτερα είναι εκεί που νοιώθεις ελεύθερη την καρδιά σου. ΕΚΕΙ θα προτιμούσα να μείνω. Γενικά. Και αυτό το εκεί, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ by default η Ελλαδίτσα μας ... ήμαρτον. Το πού νοιώθει καλά η καρδιά μας δεν έχει να κάνει με το μαιευτήριο στο οποίο γεννηθήκαμε ή με τους δρόμους που μας μεγάλωσαν (το ποιοι είμαστε έχει). Δεν έχει επίσης να κάνει με τα παρακάτω ακλόνητα επιχειρήματα που άκουσα τις τελευταίες μέρες:
--
# Ο ήλιος (η θάλασσα και τ'αγόρι μου;;;)
# Η θάλασσα (νά΄τη! που είναι το αγόρι μου;)
# Οι καλύτερες ελιές (ή εληές;;; ορίστε κόλλησα και την Καλαμάτα)
# Η ιστορία και οι αρχαίοι μας πρόγονοι που έδωσαν τα φώτα τους στην ανθρωπότητα και ακόμα θα τα έδιναν αν ... (ΤΑΠ;;; κεφαλαία και με ερωτηματικά πολλά στο τέλος ... πολλαπλές απορίες... τις αντιπαρέρχομαι)
# Η έλλειψη άγχους (χαχαχαχα χααα)
# Η φιλοξενία (πότε; μεταξύ 60's και 70's;;; ακόμα μετράει;)
# Το ασύγκριτο μεσογειακό ταμπεραμέντο που σε κάνει να νοιώθεις σπίτι σου. (ΑΣ υποθέσουμε ότι στέκει, λέμε τώρα γιατί έχω και τον μεσογειακό Πονοκέφαλο πρόσφατο και με ενοχλεί... ταπ ... άάάάλλα ταμπεραμέντα με ανάλογη ιδιότητα σαφώς και δεν υπάρχουν, έτσι;;;)
# Το επίπεδο ζωής, "Δεν έχουμε λεφτά αλλά ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΜΕ/ΞΕΡΟΥΜΕ να περνάμε καλά, καλύτερα από όλους τους άλλους" (Δεν ξέρουμε πως περνάνε οι άλλοι, δεν έχουμε ζήσει αλλού, άλλά έχουμε έναν καλυτερο-περασο-μετρητή στο κούτελο που το μετράει αυτό συνέχεια;;;)
# Η παντελής έλλειψη κουλτούρας στο εξωτερικό (όλο) "Ξέρεις πόσα θέατρα έχουμε στην Αθήνα;;;" {άλλη μια φορά να το ξανακούσω και θα εκραγώ}
# Η παντελής έλλειψη έστω και της πιθανότητας καλής ζωής στο εξωτερικό "Τι ώρα κλείνουν τα μαγαζιά στην pretend;;;" (Ποια μαγαζιά;;; τα μπουσουξίδικα;;;; αργά ... όταν έχουν παραλάβει πιάτα...)
(Άσχετο: Θέλω να κολλήσω και την λέξη βδελυγμία τόση ώρα και δεν μου βγαίνει ... ταπ)
Άκουσα πολλά, θυμάμαι ελάχιστα (πάλι).
Επιτρέψτε μου να έχω την άποψη ότι είμαστε συναισθηματικά πιο περίπλοκα όντα ... ότι μία απόφαση ζωής έχει να κάνει με λίγο παραπάνω από το ωράριο των καταστημάτων ... ότι δεν μπορεί η ερώτηση ουσιαστικά να είναι:
"Στην Ελλάδα -γιατί ξέρουμε από καλό λάδι-
ήήήή στην υπόλοιπη ποταπή υφήλιο;;;"
.
Εκνευρισμένη; Όχι, άλλωστε αυτές τις μέρες άκουγα, δεν μπήκα σε συζήτηση, δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία ούτε καν από περιέργεια (το νευρόνιο κάνει ηλιοθεραπεία). Δεν μπορώ σε καμμία περίπτωση να δεχτώ την λογική του ότι δέχομαι ή απορρίπτω χώρες και τρόπους ζωής ... έτσι, για να νοιώσω πιο ... ταπ ... δικαιωμένη;;; (Δεν μπορώ πολλά στα παραπάνω "επιχειρήματα" αλλά ας μην το κάνουμε θέμα...)
Όχι δεν με εκνεύρισε η παλιοερώτηση, απλά με εντυπωσίασε με την σταθερότητα και την επαναληψιμότητά της. Την ακούω συνέχεια. Από ενδιαφέρον, το ξέρω ... Για το καλό μου (χα και αυτό επειδή κρίνουν ότι δεν μπορώ να αποφασίσω ΜΟΝΗ μου, άάάλλο θέμα και αυτό ;-) ) ... επειδή βλέπουν ότι προβληματίζομαι και θέλουν να μου δείξουν το φως το αληθινό ... Μαθαίνω από τον 5χρονο γρήγορα όμως:
"Στην ποταπή υφήλιο" είναι η σταθερή και κοφτή απάντηση που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για συζήτηση ("Στην ποταπή υφήλιο που μπορεί τελικά να την λένε και Ελλάδα..." Αυτό το τελευταίο το κρατάω ακόμα για εμένα ... φοβάμαι ότι μερικοί δύσκολα θα καταλάβουν την διαφορά ...)
... χορεύτρια, ταπ ... Ο τίτλος είναι παραπλανητικός (πάλι) ... Είναι από μία συζήτηση με έναν κοντοπίθαρο επαγγελματία νηπιαγωγάκια (η σχέση μας έχει ξεφύγει εντελώς) που μου δίνει πληρωμένες απαντήσεις συνέχεια. Φτιάχναμε το LegoΜΑΣ και τον ρώτησα πως του φαίνεται η ιδέα να γίνει αρχιτέκτονας (αν δεν κάνεις project τα απωθημένα σου στα παιδιά της αδελφής σου, δεν έχεις νοιώσει τι σημαίνει ανήψι!). Αδιαφόρησε γιατί προσπαθούσε να καταλάβει πως θα φτιάξει το τέρμα (ναι το Lego-γήπεδο ΜΑΣ πήρα) ... Τον ξαναρώτησα, κανένας οίστρος να ανοίξει συζήτηση ... Αποφάσισα να του δώσω την εντύπωση ότι έχει επιλογή και να τον επηρεάσω μετά στα μουλωχτά : "Ναι αλλά δεν έχεις αποφασίσει ακόόόμα (με έμφαση και έντονη απορία) τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις ;" "Όχι (κάθετα, ξερά) και δεν νομίζω ότι μας βιάζει να αποφασίσω σήμερα (επίσης τονισμένο αλλά κοφτό και λιτό!). Πιο σημαντικό είναι το τέρμα" ... Μου αρέσει αυτός ο άντρας. Πολύ. Ξέρει ακριβώς τι θέλει!!!
Ξέφυγα ...
Ο λόγος που ξεκίνησα με αυτή την ιστορία (ε, ναι, είναι δυνατόν να μην είχα λόγο;;; και μάλιστα άσχετο;;;) είναι επειδή εντυπωσιάστηκα αυτές τις μέρες με την συχνότητα της ερώτησης-καπάκι (ΣτΜ. Η ερώτηση-καπάκι, είναι η ερώτηση που ακολουθεί μίας απάντησης που δεν μας αρέσει καθόλου. Είναι μουλωχτή και έχει στόχο την άμεση και ταπεινή αυτο-αναίρεση της προηγούμενης απάντησης). Τις τελευταίες μέρες η συγκεκριμένη ερώτηση-καπάκι έπεται ΠΑΝΤΑ της δήλωσης κατοικίας... Μόλις δηλώσω ότι δεν μένω στην Καλαμάτα αλλά στην pretend που ΔΕΝ έχει καλές ελιές, τότε αμέσως ακολουθεί η αντανακλαστική ερώτηση-καπάκι :
Θερμίδες : το πρώτο εκατομμύριο καταναλώθηκε με άνεση ...
.
Καφές : ... νούμερο 3, ταπ.
. Ώρες που απομένουν για τον πρώτο καυγά : μμμμ βλέπω ήδη σπίθες,
. Τραγούδι/must :
.
"Οι μπανά-νες,
με πυτζά-μες,
κατεβαί-νουν τα σκαλιά ..."
{και πριν αρχίσετε να στέλετε prozacάκια, να λάβετε παρακαλώ υπόψη ότι ο πιο ενήλικος της παρέας εδώ επαγγέλεται μαθητής νηπιαγωγίου (και μάλιστα το επαγγέλεται με πάθος) και είναι πολύ καλλιτεχνικός τύπος!}
.
Λεβεντογέννα : να πάω ή είμαι πολύ busy; μμμμ Ίδρυμα : ποιο Ίδρυμα;
Καλησπέρες !!!
[day number 2,
πόσες χρειάζονται για να αρχίσει κανείς να συνηθίζει το μπλε;]
Καφές νούμερο 2 και η βαλίτσα στο τραπεζάκι του καφέ ακόμα ... Σχεδόν έτοιμη ... [Σχεδόν αρνούμαι να την φτιάξω! vacation mode...]. Ένα δυό πράγματα και θα ταξιδέψω με τις ελαφρότερες αποσκευές που είχα ποτέ μαζί μου ... (ούτως ή άλλως είπαμε, από Μιλάνο περνάω... ταπ... Σιγά μην έρθουν και αυτές μαζί ... τώρα που το σκέφτομαι, το μαγιό στην τσάντα...)
Up from the crack of dawn (χμμ, νωρίτερα), o καφές νούμερο 2 μπροστά μου. Χαμόγελο, it all seems possible again! ... μα ΠΩΣ το είχα ξεχάσει;;; Την καλύτερή μου δουλειά την έκανα πάντα τις μικρές μικρές ώρες!
Ένας τεράστιος σωρός χαρτομάνι μπροστά μου πλήρως αρχειοθετημένος πλέον και έτοιμος να μπει σε mailbox, συρτάρια, θυρίδες, αρχεία ή την υψηλή επίβλεψη άλλων. Η δική μου συνεισφορά σήμερα θα πρέπει να είναι εντελώς εστιασμένη στο να οργανώσω τους άλλους (και να βρω δώρα!). Delegation the name of the game -και αυτό το είχα ξεχάσει! Και motivation ... η βαλίτσα μερικά γεμάτη πάνω στο τραπέζι του καφέ ήταν φαίνεται motivation enough!!! 24 ώρες και αρχίζει ο ταξιδομαραθώνιος (me against Alitalia & Αερογραμμές) ... Καλύτερος μου φαίνεται αυτός ο μαραθώνιος, πιο λογικός!
Καλημέρες !!! [ξυπνήστε επιτέλους! περιμένω weather reports για να τελειώσω την βαλίτσα. Tα βασικά είναι μέσα ... αντηλιακό, μαγιο και γυαλιά ηλίου !]
Καφές νούμερο 5, βροχή, δουλίτσα και η ησυχία της Κυριακής -απολαυστική.
Η μέρα μου ξεκίνησε αργά, παρακοιμήθηκα (κοιμήθηκα είναι η σωστή έκφραση;), ξύπνησα με μια μπερδεμένη αίσθηση πανικού και αδιαφορίας, πέταξα (η καλή νοικοκυρά)τα ρούχα στο πλυντήριο όσο εγώ έπινα τον καφέ νούμερο 1, ανακάλυψα λίγο αργότερα ότι το είχα στους 90 οC (το βραδάκι θα μαζέψω την καινούρια collection AlDente από πολύχρωμα παιδικά ... ταπ), μάζεψα το χαρτομάνι μου και ... στο Ίδρυμα.
Απογευματάκι πια και μόλις -επιτέλους;;;- αποφάσισα ότι δεν προλαβαίνω τα πάντα. Ακόμα και αν μπορέσω να τελειώσω κάποια, η περίφημη λίστα είναι πλέον μεγαλύτερη από τον Χρυσό Οδηγό (all my fault, δεν είναι παράπονο) ... Κάποιοι θα απογοητευτούν, κάποιοι θα εκνευριστούν, κάποιοι θα φωνάξουν, κάποιοι θα παιδευτούν και κάποιοι θα έχουν απόλυτο -απόλυτο- δίκιο (και εγώ στην θέση τους θα με σκότωνα) ... OK, εγώ λοιπόν θα πάρω το αεροπλανάκι μου (ή μάλλον θα προσπαθήσω να καταφέρω να φτάσω στο μπλε με έναν φοβερό συνδυασμό αεροπλάνων που σιγά μην δουλέψει) και οι απογοητευμένοι "πελάτες" μου λένε όόόόλα τους τα παράπονα όταν επιστρέψω (γιατί σιγά μην ανοίξω τα mail τους αυτό το δεκαήμερο). Είμαι σίγουρη ότι θα είμαι πολύ πιο ανοικτή σε παράπονα και υποδείξεις μετά από 10 μέρες ... αυτή την στιγμή λειτουργώ με την εφεδρική μπαταρία και μάλλον κάποιος ξέχασε να την φορτίσει καλά ... ταπ
Καλησπέρες ! [2 days to go, να φέρω αντηλιακό μαζί μου; σχόλια με την απάντηση ΟΧΙ διαγράφονται αυτόματα]
...κάποιο βράδυ (που΄βρεχε) πριν από χρόνια (πολλά, πολλά, ΠΟΛΛΑ χρόνια), βρεθήκαμε να ζωγραφίζουμε μόρια στο τραπεζομάντηλο ενός ρακάδικου της Λεβεντογέννας ... ένα τραπεζομάντηλο από εκείνα τα χάρτινα, με τα αποτυπώματα από το τσιμπούσι που είχε προηγηθεί εμφανή, με το κίτρινο μπικ του σερβιτόρου ... Μιλάγαμε δυνατά, ασταμάτητα και ταυτόχρονα σχεδιάζαμε ... Σχέδια ζωντανά και έντονα που σίγουρα δεν θα μπορούσαν ποτέ να διαβαστούν από χημικό ... Σχέδια εφευρετικά και σταθερά που εκμεταλευόταν ακόμα και την λαδιά από το μπεκρή μεζέ για να πετύχουν τον στόχο τους. Ήταν η εποχή που είχαμε αρχίσει να νοιώθουμε αυτό που κάνουμε δικό μας, λίγο πριν σκορπιστούμε σε άλλα Ιδρύματα πιστεύοντας ότι τα σχέδια μπορεί να πάρουν ζωή... {ΣτΨ : Η ασθενής δεν πιστεύει πλέον ότι τα σχέδια μπορούν να πάρουν ζωή. Πιστεύει ακράδαντα όμως ότι η ικανότητα να σχεδιάζει κανείς είναι δείγμα της, σε όλα τα επίπεδα. Μαζεύει χαρτάκια με ανούσιες μουτζούρες και μουτζουρώνει ασύστολα και η ίδια όποτε βρεθεί σε καλή διάθεση ... εδώ και χρόνια έχει ξεφύγει από τα μόρια. Υποψιαζόμαστε μάλιστα ότι ποτέ δεν είχε να κάνει με μόρια. Δεν το παραδέχεται αλλά είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα ... Το παλεύουμε ...}
Παρόμοια αριστουργήματα επιστημονικής φαντασίας στόλισαν στα χρόνια που πέρασαν χαρτοπετσέτες, το περιθώριο εφημερίδων, την πίσω πλευρά εισητηρίων ή λογαρισμών και beer coasters (πολλά beer coasters, τα beer coasters κερδίζουν με εντυπωσιακή διαφορά ... ξέφυγα πάλι). Πάντα σχεδιασμένα σε στιγμές που ο ενθουσιασμός ξεπερνούσε την ρουτίνα ή την κούραση ... ._. Σήμερα καταπιέστηκα πολύ για να μην μαζέψω το ατομικό χάρτινο τραπεζομαντηλάκι, με το ξεραμένο μανιτάρι και τα ακατανόητα σχέδια (γνωστής τεχνοτροπίας) που έκαναν Γαλλώδι και Ινδένιος στα 10 λεπτά που τους εμπιστεύτηκα μόνους τους ... (τι θα το έκανα; σεμεδάκι για πάνω από την τηλεόραση... δεν ξέρω) Σταμάτησαν όταν επέστρεψα στο τραπέζι μας. Έτσι θα έκανα και εγώ τότε στην Λεβεντογέννα... ("ντροπή... είμαστε έξω, η "δουλειά" δεν έχει δουλειά εδώ" ... μετά ανακάλυψα ότι τα συγκεκριμένα σχέδια δεν είχαν τίποτα να κάνουν με δουλειά). Καταπιέστηκα πολύ, έσκασα από την περιέργεια, αλλά κράτησα χαρακτήρα και δεν ρώτησα, δεν έσκασα χαμόγελο καν! Σιγά μην δίνω σημασία και σε μουτζούρες τώρα!
Καληνύχτες [ξανά... να το έχει πετάξει ο σερβιτόρος το τραπεζομαντηλάκι άραγε;]
Καφές νούμερο 7 ή 8, στο Ίδρυμα ... Γαλλώδι και Ινδένιος επίσης στις επάλξεις, χαμογελαστοί -αν και η κούραση φαίνεται στα μάτια τους. Τελευταία με εκπλήσσει το πόσο καταλαβαίνουν χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω ... Και το πως συμμετέχουν χωρίς να δείχνουν ότι κάνουν κάτι ιδιαίτερο, κεφάτα. Χωρίς ανάγκες υπερβολής. Χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσω. Ακόμα και ο τεχνικός-με-το-φετίχ είναι εδώ αψηφόντας την Παγκόσμια Σταθερά Εξόδου Τεχνικών από το Ίδρυμα τις Παρασκευές (5). Ο Πονοκέφαλος; ε, είπα να τον στείλω να ξεκουραστεί νωρίς μια και κοίταζε το ρολόϊ του (και προσπαθούσε να ανοίξει συζητήσεις για τον Μ. Αλέξανδρο -πράγμα που δεν βοηθάει). Κάπου στην γηραιά ήπειρο είναι, να προσέχετε.
Καιρός : wet & cold-ish.
Μέρες για τις διακοπές: 4 -για να δω- ... 3 ουσιαστικά. Μέρες που χρειάζομαι για να ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις που επείγουν ΠΡΙΝ τις διακοπές: καμμιά 20αριά (και μην ξεχνάμε ότι είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξη! ... αν γράφεται έτσι, ταπ)
Επίπεδα ενέργειας: αρνητικά.
Παρασκευή βράδυ ... Ένα από τα μηχανήματα ουρλιάζει ... Το κλείνω άπονα. Αύριο. Καιρός να δώσω σήμα άτακτης υποχώρησης για σήμερα, νομίζω αξίζουμε ένα ποτάκι (να κάνει παρέα στην pizza του Ιταλού απέναντι), το κερδίσαμε. Αύριο ... Αύριο η ενέργεια θα έχει ανακτηθεί μαγικά!
Καληνύχτες [βλέπω στο άμεσο μέλλον μου ... μανιτάρια...]
Την φράση "για αυτούς/αυτά/αυτό που αγαπάω θα έκανα τα πάντα", την έχουμε ακούσει όλοι. Την έχουμε πει οι περισσότεροι ... Με στόμφο. Πρώτη και καλύτερη εγώ, η απόλυτη. Aπόλυτα απόλυτη... "Δεν υπάρχει τίποτα που δεν θα έκανα για αυτούς που αγαπώ" ... Ναι, ε;;;; Guess again!
Τι γίνεται όταν "για αυτούς που αγαπάς" κάνεις κάτι που ξεπερνάει τον εαυτό σου; που καταλήγει να καταπιέσει εσένα, που δεν μπορείς να σου το εξηγήσεις; Και τι γίνεται αν αποφασίσεις να μην το κάνεις, συνειδητά. Πως το εξηγείς αυτό στον εαυτό σου;;;
14 Σεπτεμβρίου ... να μην ξεχάσω ότι σήμερα είναι γιορτή...
Επιστρέφω στο γραφείο μετά από ολιγόλεπτη απουσία και ψιλοτρομάζω βρίσκοντας μέσα το παιδί να-πάρω-Depon (το γραφείο ΜΟΥ ήταν προσωπικός ΜΟΥ χώρος last time I checked ... ταπ;)
Δεν κοκκινίζω, δεν εκνευρίζομαι, έχω συνηθίσει τις λεβεντο-εκπλήξεις αυτές τις μέρες ... (ένας μήνας ακριβώς έμεινε!)
"Ωωωωπς, τι κάνεις εδώ μέσα;" "Ήρθα να φτιάξω καφέ" -άνετος. "Στο γραφείο μου;" "Ναι" "Ρώτησες για να μπείς;" "Όχι" "Σου είχα πει ποτέ εγώ να χρησιμοποιείς ελεύθερα το γραφείο μου όταν λείπω;" "Όχι" "Σου έχω πει να χρησιμοποιείς την καφετιέρα, τον καφέ ΚΑΙ το φλυτζάνι μου;;" "Εεε, όχι αλλά τα δικά μας ήταν βρώμικα" -άνετος(πως είναι τα παιδιά πριν τα μάθουμε να έχουνε τύψεις;;; έτσι!) "Δεν το πρόσεξα ρε γμτ. Κάτσε να το γράψω στην λίστα μου να τα πλύνω πριν φύγω! Αλλά γιατί βρε Deponένιε μου, γιατί δεν μου ζήτησες να σου φτιάξω καφεδάκι πριν φύγω;;; ε;;; Θα σε μαλώσω!"
"ε, καλά τώρα δεν πειράζει, αφού τον έφτιαξα εγώ ..."
{Τα παραπάνω είναι ο διάλογος ακριβώς Π Ρ Ι Ν την έκρηξη... λυπάμαι ειλικρινά που δεν μπόρεσα να τον συνεχίσω ... θα ήθελα να δω πόσο μακρυά θα μπορούσαμε να φτάσουμε με αυτή την συζήτηση, είχε προοπτικές...}
ταπ ταπ ταπ ταπ ταπ ταπ ... όχι το συνηθισμένο!! Αυτό που κάνουν τα ποδαράκια της ανηψιάς μου όταν χτυπάνε ενθουσιασμένα στο τραπέζι, ή η ουρά ενός σκύλου που είναι χαρούμενος ! To έντονο και γρήγορο και κεφάτο!
Έγραφα για τα γενέθλια του P. και η άλλη εορτάζουσα (Χρόνια σου ΚαλάVasένια, ξανά!) με έκανε έμμεσα να θυμηθώ πως τον γνώρισα. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε όταν πρωτοήρθα στην pretend, σχεδόν 3 χρόνια πριν πια. Job interview ... (γράφοντας για αυτό, φοβάμαι θα αναγκαστώ να συγκρίνω με άλλα "job interviews" αυτά ΜΕ τα αυτάκια ... θα προσπαθήσω να το αποφύγω ... ταπ).
Τον P. τον γνώρισα την μέρα του interview. Με υποδέχτηκε χαμογελαστά στο γραφείο του και μου μίλησε ανοικτά. Για το τι έψαχναν και τι περίμεναν, την κατάσταση στο Ίδρυμα, τα υπερ και τα κατά ... Μου μίλησε τόσο ανοικτά που με ξένισε. Πολύ όμως. Η μέχρι τότε εμπειρία μου ήταν διαφορετική, ένα job interview σήμαινε μάχη, άμυνα και ταυτόχρονα επίθεση, διαπραγματεύσεις ... {ξέφυγα, μου υποσχέθηκα να μην γκρινιξω ... ταπ ... } Με ρώτησε διάφορα. Από ένστικτο περισσότερο απ'ότι από εμπειρία αποφάσισα να ανοίξω τα χαρτιά μου και να τον εμπιστευτώ. Η μέρα-φόβος πέρασε σχεδόν ευχάριστα, η εμπειρία μου με τους υπόλοιπους είχε λίγο πολύ την ίδια γεύση. Τώρα που το θυμάμαι, μόνο οι λέξεις "απλή" ή "ήρεμη" μπορούν να περιγράψουν τελικά εκείνη την μέρα. Θυμάμαι ότι με πήγαν για φαγητό πριν την διπλή μεγάλη ομιλία που θα έκρινε την θέση (της οποίας η προετοιμασία είχε φυσικά ολοκληρωθεί στο αεροπλάνο το ίδιο πρωΐ). Fillet de perches, το παραδοσιακό πιάτο και λευκό κρασί ... Φρόντισε να με ποτίσει αρκετό ;-), φρόντισα να μην τον απογοητεύσω ;-)
Η επόμενη φορά που επικοινωνήσαμε ήταν αφού είχα δεχτεί την δουλειά. Επικοινώνησε εκείνος μαζί μου. Συμβουλές και μια πρόταση που δεν περίμενα : "Άν μπορείς να έρθεις στην pretend το συγκεκριμένο διάστημα, έλα να μείνεις σε εμάς. Θα χαρούμε πολύ να σου δείξουμε την πόλη πριν φύγουμε για διακοπές. Μετά μπορείς να χρησιμοποιήσεις το σπίτι μας και το αμάξι όσο ψάχνεις για διαμέρισμα. Θα είσαι πιο άνετα, είναι ψυχρό να μείνεις σε ξενοδοχείο."
Έτσι απλά. Κάποιος που δεν γνώριζα... (ταπ)
Τόσο απλά, που 3 χρόνια μετά είναι αδύνατο να χρησιμοποιήσω την λέξη business για την συγκεκριμένη δουλειά και να την αντιμετωπίσω έτσι. Και ας είναι.
Καληνύχτες [καφές Νο 7 (ή 8 ;), μουσικούλα, σχέδια για τις mini-διακοπές]
{Οι λεπτομέρειες των 3 εβδομάδων που πέρασα τριγυρνώντας με ένα παλιό Jeep (d@mn hard to drive) που έχανε τον δρόμο του κάθε (μα ΚΑΘΕ) φορά που ξεκινούσα να γυρίσω στο σπίτι με-την-κουζίνα-στην-χώρα-της-pretend- και-το-σαλόνι-στην-Γαλλοχώρα, κάποια άλλη φορά ;-) }
Καλημέρες [και σσσσσσ ... ησυχία St. Emilion 1996 is talking... loud]
[ότι θυμάμαι χαίρομαι... ταπ] Το χτεσινό party-έκπληξη οργανώθηκε μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια με απόλυτη μυστικότητα. Όλη τη μέρα αποφύγαμε τον εορτάζοντα, κανείς δεν του ευχήθηκε (που να το ξέρουμε εμείς), όλοι πιο busy από το συνηθισμένο (ούτε καφέ δεν ήπιαμε μαζί του). Το σχέδιο ήταν απλό (και Αμερικάνικο). Ένας φίλος είχε αναλάβει να τον φέρει με κάποια πρόφαση στο εστιατόριο και από εκεί και πέρα Surpriiiiiise και ένα dinner party που είχε οργανωθεί στην εντέλεια από μέρες. Όντως, έφτασαν ελβετικά στην ώρα τους και πρέπει να αναγνωρίσω στον εορτάζοντα ότι προσποιήθηκε πολύ πειστικά για μερικά λεπτά ότι εξεπλάγην... Μετά δεν άντεξε και μας διάβασε το ακόλουθο mail που είχε λάβει νωρίτερα χτες το απόγευμα (ακολουθεί προσπάθεια προσομοίωσης των εκφράσεων, δύσκολο):
Dear P., I wish you Happy Birthday. I very sad to be in China today. Now is 5:00. In 2 hours you will have big surprise with the surprise party and I very sad I cannot be there with everyone to wish you Happy Birthday. But with the mail you have a happy happy birthday wish from me too and then enjoy the surprise party and the presents . Happy birthday wishes H-.
Ναι, ξέρω ... πως και δεν είναι στο δικό μου εργαστήριο; Απορώ και εγώ! ταπ
Φωνή δυνατή, απαιτητική, σταθερή. Δεν με έχει συνηθίσει στα τηλέφωνα. Αν του το περάσει άλλος και δεν έχει κάτι απείρως πιο ελκυστικό να τον απασχολεί (ένα μυρμήγκι πχ) μου μιλάει -με κέφι είναι αλήθεια. Ελπίζω όντως τα πιτσιρίκια να μην έχουν απόλυτη αίσθηση του χρόνου, αλλιώς ... θα το πάρω κατάκαρδα.
"KVάκι;;; Αύριο ξεκινάει το 'κολείο και εγώ δεν έχω μολύβια" {ΣτΜ. 'κολείο= σχολείο, στην δική του περίπτωση νηπιαγωγείο ... το ξέρει, αλλά το παίζει μεγάλος!}
"Αχ αυτή η μάνα σου" {χιχι}
"Όόόόχι, το ΜVάκι μου πήρε και μολύβια και 'κολικά. Αλλά τα δικά μας μολύβια δεν έχουν 'κυλάκι σαν αυτά που μου φέρνεις εσύ. Είπες ότι θα μου φέρεις πριν πάω 'κολείο, ε;;;" {ΣτΜ. 'κυλάκι = σκυλάκι, και μάλιστα Αγ. Βερνάρδου, αυτά που αν χαθείς στο βουνό σε βρίσκουν και τα πίνετε μαζί.}
"Αρχίσανε νωρίς τα 'κολεία φέτος καλέ μου και δεν πρόλαβα να σου τα φέρω" {ταπ ταπ ταπ ... εντελώς γαϊδούρα, φτου μου. Σιγά μην περίμεναν τα 'κολεία να πάω εγώ διακοπές για να ανοίξουν...}
"Θα τα στείλεις όμως αύριο πριν φύγω, έτσι;" {ευτυχώς τα παιδιά δεν έχουν και αίσθηση του πως λειτουργούν τα ΕΛΤΑ, τα pretendTA ... και οι γαϊδούρες θείες...}
Α ρε πατέρα, πάλι εσύ την πληρώσες ... Στο βιβλιοπωλείο με την αυγή και κατ'οίκον παράδοση ... άλλο ένα pretend δέμα... (ταπ)... με pretend μολύβια τυλιγμένα με κόκκινο χαρτί. Μολύβια με 'κυλάκια ... Όχι τα ίδια, αλλά για εκείνον είναι. Oύτως ή άλλως το χαρτί του αρέσει... το περιτύλιγμα. {Αν κάποια στιγμή πάντως βρεθεί στην pretend αυτό το παιδί, σίγουρα θα απορήσει που δεν έχουμε πια ΙΟΝ Αμυγδάλου...}
Παράξενο που πας ΄κολείο μικρέ. Χτες ακόμα έβλεπες 'κυλάκι και έλεγες γουφ ...
{ Αν σταματούσες να παραπονιέσαι for a change, δεν αγόραζες εφημερίδες, δεν περνούσες από το Ίδρυμα, δεν δούλευες, δεν έμενες στο σπίτι. Αν άφηνες το κινητό να χοροπηδάει, τον Θανάση σιωπηλό, τα #@$-εισητήρια να περιμένουν, τα deadlines στην μοίρα τους, τις αποφάσεις στο μέλλον ... Αν απλά έφευγες για λίγο και τα εξαφάνιζες όλα ... μήπως αύριο έμοιαζε πιο πολύ με Δευτέρα; }
Καφές νούμερο 4, επίπεδα κεφιού... ικανοποιητικά (τα standard έχουν πέσει όμως... ταπ... δραματικά πολύ), συννεφιά και δουλειά με μουσικούλα μέχρι να έρθει η ώρα για την Σαββατιάτικη βόλτα ...
Το πρόγραμμα σε λίγο λέει εξόρμηση στο χωριό μέσα στην πόλη (Carouge) για καφεδάκι και άσκοπες βόλτες.
Nothing much, όπως όλες τις τελευταίες μέρες. Μια αδικαιολόγητη αίσθηση ότι είμαι σε αναμονή ...
Παρασκευή. Αυτές οι τελευταίες μέρες περνάνε γρήγορα και άχρωμα ... Δουλειά, δουλειά, δουλειά (Not me ... but me needs vacation to be me again -a break).
... δουλειά, δουλειά, δουλειά και έναρξη της καινούριας χρονιάς. Το Ίδρυμα γέμισε την τελευταία εβδομάδα, η βιβλιοθήκη απέκτησε τον γνωστό της αθόρυβο θόρυβο (άσχετο: στην e-εποχή μας, η βόλτα στην βιβλιοθήκη γίνεται πλέον για λόγους φετίχ και όμως, βλέπω όλους τους συνήθεις υπόπτους εκεί;-))) ), οι μικροί περνάνε ασταμάτητα από τα γραφεία για τις τελευταίες τους απορίες, η καντίνα ξανααπέκτησε πάνω από δύο επιλογές (το ίδιο και η μεγάλη οθόνη που δείχνει τι γίνεται που), στο αίθριο δεν βρίσκεις πια τραπεζάκι, η agenda έχει την τιμητική της. Καινούρια χρονιά και εγώ την αρχίζω περιμένοντας ακόμα να τελειώσω την προηγούμενη με -έστω και λίγες μέρες πια- διακοπών.
Μέσα στο θόρυβο της αρχής, τις ανακοινώσεις και τις οδηγίες, εμφανίστηκαν πάλι και τα γνωστά ενημερωτικά βιβλιαράκια "δραστηριοτήτων" -το ίδιο σημαντικά και το ίδιο προσεγμένα με εκείνα του προγράμματος κάθε σχολής... Είναι ενδιαφέρον έστω και να τα ξεφυλίσει κανείς. Τι θα συμβεί εφέτος στο Ίδρυμα και την pretend, τι παράλληλα ενημερωτικά σεμινάρια ή courses οργανώνονται, οι εκδηλώσεις, οι ομάδες, οι καινούριες προτάσεις. Σπορ, μουσική, λογοτεχνία, εικαστικά, πολιτικά, ομάδες συζήτησης, χορός, εκδρομές κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ... you name it... ένας ατελείωτος, πραγματικά εντυπωσιακός κατάλογος ... Bed time reading? ;-) όχι. Ο αριθμός των συμμετοχών και τα στατιστικά είναι το ίδιο εντυπωσιακά ... Το βάρος που δίνεται (από όλες τις πλευρές), το ίδιο σημαντικό με αυτό που δίνεται στα προγραμματα σπουδών ... Έτσι, για να υπάρχει μια ισορροπία ...
Καληνύχτες!
* Στην λίστα μου και η ομάδα Ελληνικού Θεάτρου. {Ω, ναι, στην pretend} Η πρώτη συνάντηση την επόμενη εβδομάδα, είδομεν!!!}
Συννεφιασμένη αργία, best way to do some work : Ησυχία, ηρεμία και το Ίδρυμα σχεδόν δικό μου.
Ξεκίνησα αργά, ευχαριστήθηκα τα καφεδάκια μου στο σπίτι, σταμάτησα για croissant στο δρόμο, ετοίμασα καινούριο καφεδάκι (το νούμερο 4), έβαλα μουσικούλα χαμηλά και δουλειά, χαλαρά και ήρεμα ... Μέχρι που πληροφορήθηκα ότι πρέπεινα είμαι στο γραφείο μου στις 1:00 γιατί θέλει να μου μιλήσει η κυρία Κούλα ... ταπ... Πρέπει;;;; χχχχμμφφφφττ. Τίποτα δεν ΠΡΕΠΕΙ... Ααααχ, ας μην είχα την περιέργεια και θα ήμουν ήδη στην pretend. Αναμένω στο ακουστικό μου λοιπόν και προληπτικά
γράφω την Καλημέρα μου ΠΡΙΝ !!!
[Καμηλιέρη, μην νομίζεις ότι δεν σε έχω καταλάβει... Ή με μάτιασες ή εσύ την έβαλες την Κούλα για να έχεις τους βαρβάρους σου ...]
____________________________________________ {update 08/09: Κομμάτι από χτεσινό υποψήφιο post που δεν θέλησα να ανεβάσω}
Ο λόγος που δεν γράφω μερικά πράγματα, είναι απλός. Τα φοβάμαι. Η κυρία Κούλα είναι ένα μικρό παράδειγμα (φοβάμαι ακόμα και να κάνω την λίστα με τα υπόλοιπα). Ο χτεσινός μας διάλογος θα μπορούσε ίσως να μεταφερθεί με απολαυστικό κυνισμό αλλά ότι φοβάμαι το εξαφανίζω: Tο χώνω κάτω από το χαλί (τα χαλιά δε τα κρατάω χειμώνα καλοκαίρι) ή το αγνοώ.
Η Κούλα αντιπροσωπεύει για εμένα είναι ό,τι μικρότερο μπορώ να σκεφτώ στον χώρο μας. Ένας άνθρωπος που είχε την ευκαιρία να δει και να κάνει πολλά αλλά που μάλλον δεν τα άφησε κάτι από όόόλα αυτά να τον ακουμπήσει. Δεν κράτησε τίποτα θετικό. Σαν να κάνεις βόλτα στο ΜΟΜΑ ένα πράγμα και να φεύγοντας να θυμάσαι μόνο την τιμή του εισητηρίου. Η ευθύνη επομένως είναι όλη δική μου. Δεν έπρεπε από την αρχή να δεχτώ μία συνεργασία όταν ήξερα, όταν το ένστικτό μου με είχε προειδοποιήσει...
Σαν update λοιπόν, συμφωνήσαμε απόλυτα με την Κούλα. Δέχτηκα την ευθύνη που -ευγενικά- μου απέδωσε (για τους δικούς της απίστευτους λόγους) και σταμάτησα την συζήτηση όσο γρηγορότερα μπορούσα. Δεν της χρωστάω κάτι, πολύ περισσότερο θλιψη και φόβο (είναι δυνατόν να ξεχνάμε;; αυτή είναι η εικόνα που θα αντιμετωπίσω;;; υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι;;; μπρρρρρρρ).
Ο τελευταίος λόγος ήταν -φυσικά- της Κούλας (εγώ είχα αποσυρθεί από ώρα),. Απάντηση στην τελευταία μου ερώτηση, αν ήθελε να μάθει κάτι συγκεκριμένο ο Πονοκέφαλός (της) εδώ για να μην χάσει και τους 3 μήνες άδικα:
"ΚVούλα μου, όταν έρθεις και εσύ εδώ θα δεις. Δεν μπορείς να τους μάθεις τίποτα. Το σύστημα. Δεν μπορείς να έχεις απαίτηση να κάνει κάτι ο Πονοκέφαλος λοιπόν. Δεν μπορείς να τον βάλεις να κοιτάει τι κάνουν οι άλλοι;;;"
"Ναι" {και θα βάλω το Γαλλώδι να απλώνει τραχανά στο εργαστήριο από αύριο. This should keep it simple enough for both of you.}
Πάντα πίστευα ότι αποφασίζουμε αμέσως. Σε όλα τα σημαντικά. Οι σκέψεις, οι αναλύσεις, οι λίστες με τα υπερ και τα κατά, η περισυλλογή είναι καπνός. Καπνός για τα μάτια των άλλων ή και για τα δικά μας καμμιά φορά. Για να αισθανόμαστε ότι κάναμε ένα άγραφο καθήκον. Ότι είμαστε υπεύθυνοι. Ώριμοι ενήλικες με άποψη... (ταπ) Μπορεί να δείχνουμε ότι αφορίζουμε το ένστικτο (καμμιά φορά και τα όνειρα), μπορεί να παίρνουμε το χρόνο που μας "χρειάζεται" για να "αποφασίσουμε" αλλά ξέρουμε. Από την αρχή. Ξέρουμε καλά και τι θέλουμε να κάνουμε και τι θα κάνουμε τελικά (τα δύο δεν είναι απαραίτητα τα ίδια. Άάάάλλο θέμα και αυτό, ταπ).
Έτσι τουλάχιστον έκανα εγώ μέχρι τώρα. Σε όλες τις σημαντικές στιγμές ... [Στα ασήμαντα, βέβαια η στάση μου αλλάζει δραματικά. Μπορεί εύκολα να περάσει μία αιωνιότητα και μερικές ακόμα μέρες πριν αποφασίσω για την μάρκα του απορρυπαντικού που θα μου δώσει το λευκότερο λευκό για να το προσθέσω στην ντουλάπα με τα ασιδέρωτα ... καμμία τύψη για τον άσκοπα χαμένο κόπο του νευρονίου... ]
Ωραία ... το λύσαμε και αυτό (μου αρέσει πολύ που τα λύνω όλα έτσι εύκολα και ορθολογιστικά!!!). Το λύσαμε για την απλή περίπτωση "άσπρο" ή "μαύρο", "ναι" ή "όχι", "εδώ" ή "εκεί".
Μμμμμ ... και τώρα γιατί παιδεύομαι τόσο;;; Και τι γίνεται με την επιλογή "none of the above" ; Μήπως αυτή ξέχασα τελικά να βάλω στον αγώνα;
Καμμία φορά τσαντιζόμαστε με μικρά χαζά πράγματα (εσείς όχι εγώ, εγώ είπαμε είμαι ενήλικη και τα έχω ξεπεράσει αυτά!). Πολύ χαζά όμως ... Λεπτομέρειες. Λες και αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι ικανές να αλλάξουν την ζωή μας. (Κατά την γνώμη μου είναι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, δεν μιλάμε για εμένα!)
Εγώ πχ. θα έπρεπε να τσαντιστώ σήμερα που παρακοιμήθηκα και άργησα. Αντ' αυτού βγήκα έξω πριν ξυπνήσω (με τον καφέ νούμερο 2 στο χέρι). Φαίνεται ότι το βιολογικό μου ρολόϊ έχει συγχρονιστεί με αυτό του Twingo γιατί και το Twingo δεν είχε ξυπνήσει. Λεπτομέρειες; Ναι, γιατί τόσο το Twingo όσο και εγώ έχουμε εκπαιδευτεί να οδηγούμε με τον καφέ νούμερο 2, ΑΠΛΑ καμμιά φορά ξεχνάμε ... Σήμερα πχ ξεχάσαμε να ελέγξουμε σε μία στροφή αν ο "αντίπαλος" είχε πιει τον δικό του καφέ νούμερο 2 και θα σταματούσε στο STOP του. Δεν σταμάτησε. Ούτε εμείς (το Twingo, εγώ έπινα καφέ). Τον χτυπήσαμε ελαφρά στο πλάϊ. Ελαφρότατα, όσο πατάει ένα Twingo που έχει προτεραιότητα ... Τρανταχτήκαμε λίγο, κοντέψαμε να ρίξουμε και τον καφέ κάτω, αλλά δεν πάθαμε τίποτα. Μία πρώτη βόλτα έδειξε ένα γδαρσιματάκι στον προφυλακτήρα (θα του βάλω μετά τσιρότο και θα το κάνω μάκια να περάσει)... To αμάξι του αντίπαλου γδάρθηκε λίίίγο παραπάνω στο πλάϊ ... ε, και τσαλακώθηκε και λίίίίγο η πόρτα του, πολύ ελαφρά (όσο πατάει το Twingo είπαμε) ... Αφού έλεγξα την καταστροφή, χαμογέλασα καθησυχαστικά στον αντίπαλο και ετοιμάστηκα να αντιδράσω Ευρωπαϊκά : ένα τηλεφωνο στην ασφαλιστική η οποία καλεί την τροχαία και πριν καλά καλά τελειώσεις με τον καφέ νούμερο 2, χαμογελάς για την φωτό και φεύγεις για την δουλειά σου ήσυχα ήσυχα.
Ε, ναι ... σιγά να μην μπορούσα να βρω το τηλέφωνο (και μάλιστα στον καφέ νούμερο 2) ... πουθενά ... και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν μπορούσα να βρω καν τα χαρτιά του Twingo (και του το'χω πει να τα έχει πάντα μαζί του) ... Λεπτομέρειες;;; Ναι. Αυτά λύνονται εύκολα; Ναι. Άντε όμως να το εξηγήσεις αυτό στον ανάστατο οδηγό (και όχι ιδιοκτήτη) της Jaguar (χιχιχιχιχιΧΙ, έχει ένα επίπεδο το Twingo) στα Γαλλικά, και ΕΙΔΙΚΑ όταν έχεις ξεχάσει να βιδώσεις ΚΑΙ τις πινακίδες ...
# Τι έκανες το Σαββατοκύριακο; Τίποτα. # Αποκλείεται ... Και όμως ... Δούλεψα λίίίίγο το Σάββατο το πρωΐ, μετά βγήκα (πολύ) και πέρασα την Κυριακή αναρρώνοντας και διαβάζοντας εφημερίδες. # ... και τώρα είσαι στο Ίδρυμα αξημέρωτα γιατί ... Γιατί είχα τύψεις! Ήθελα να ξεκινήσω νωρίς πριν αρχίσει ο πανικός ... να προλάβω να κάνω ένα δύο πράγματα που επείγουν. # και; Βλέπεις να έχει τελειώσει ο καφές νούμερο 2;;; τώρα ξυπνάω, μην με πιέζεις Δευτεριάτικα ... # ...
Πανέμορφο ξημέρωμα. Ροζ (όπως λέμε "ένα τσαντουλίνι να βάλω την ΊΟΝ Αμυγδάλου μου, παρακαλώ") και θαλασσί (σαν να μπερδεύουμε το 1 με το 78 και να το διασκεδάζουμε κιόλας ένα επικίνδυνο πράγμα!!!). {ΜΗΝ δίνετε σημασία οι υπόλοιποι, ξέέέέέρουν αυτοί!!! ;-)}
Ήλιος ζεστός, η pretendΣαββατιάτικα ήσυχη, καιρός για χουζούρι! ταπ ταπ;; Για ξυπνήστε, έχουμε και δουλειές να κάνουμε !!!
Καλημερουλίνια σε όσους ξύπνησαν στο 7ο προβατάκι [ΑΑΑααχ... πάει το επίπεδο του σοβαρότατου αυτού χώρου]
Καλημέρες & σε εμάς τους υπόλοιπους !!! [με γυαλιά ηλίου στην δουλειά σήμερα]
Rene Francois Ghislain Magritte once described his paintings in stating: "My paintings are visible images which conceal nothing; they evoke mystery and, indeed, when one sees one of my pictures, one asks oneself this simple question, 'What does that mean?'. It does not mean anything, because mystery means nothing either, it is unknowable."
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
