Το ... κρυφό σχολιό ανατομίας της Padova, kind of anyway ... η ιστορία και οι παραδόσεις που συνδέονται με το κτήριο εντυπωσιακές ... ίσως περισσότερο και από την αρχιτεκτονική του ... Έπρεπε (τότε) να είσαι όρθιος (ω, ναι όλοι οι εξώστες ήταν γεμάτοι φοιτητές/ερευνητές) σε ένα κατάμεστο κτήριο χωρίς παράθυρα, σε θερμοκρασίες που άνετα ξεπερνούσαν τους 35 oC το καλοκαίρι, για να μπορέσεις να δεις τους ειδικούς να μαθαίνουν. Ελπίζοντας να μάθεις κάτι και εσύ ...
χχχχμμμμφφφτ
Δεν ξέρω γιατί η εικόνα έμεινε μαζί μου μετά την σημερινή ομιλία (Πέμπτη: ομιλία day, σήμερα σε οικονομική συσκευασία 2 - 7, on duty) ...
Καφές μεταξύ 10 και 15 (σταμάτησα να μετράω νωρίς), η βροχή που τα νεύρα σκοτώνει, θερμοκρασία τροπικών (μέσα), ηθικό ακμαιότατο. Όταν γύρισα στο σπίτι αυτό.
Μετά ... ανέβαλλα για λίγο την δουλειά (β' γύρος), μαγείρεψα (λέμε τώρα, όταν ο χρόνος "μαγειρέματος" είναι μικρότερος των 15 λεπτών θεωρείται μαγείρεμα;), ζέστανα τον καναπέ (αισθανόταν μοναξιά), ήπια το καφεδάκι μου (το προηγούμενο), έκανα τα τηλέφωνά μου και ... ε, ναι, παρόλο που ήθελα πολύ να ξαναξεκινήσω την δουλειά, κάτι με ενοχλούσε ... Ένας ήχος από το μπάνιο.
(Να κάνω παρένθεση εδώ και να πω ότι μετά από τόσες μετακομίσεις, φυσικά θεωρώ τον εαυτό μου και ικανότατο μάστορα. Και βέβαια έχω και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Όόόόόχι σαν κάτι άάάάλλους.)
Έσταζε η βρύση της μπανιέρας (χμμφφφτ ... φαντάσου να μην ήταν και ολοκαίνουριο). Piece of cake όμως. Το είδα σαν μια ωραιότατη ευκαιρία να μην κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω από ώρες (να το καθυστερήσω λιγάκι για να μην προλαβαίνω πάλι) ... Πήρα τα εργαλεία μου και στρώθηκα αμέσως στην δουλειά (τύφλα να'χει ο Bob ο μάστορας!). Και σιγά την δουλειά δηλαδή, ένα από εκείνα τα πολυγωνικά πράγματα, που πάντα μπερδεύω πως τα λέμε, έκρινα ότι έπρεπε να σφίξω ... Αυτά που τα βιδώνεις με το -επίσης πολυγωνικό- κλειδί που μάλλον γαλλικό το λένε, αλλά που εγώ δεν είχα στο συγκεκριμένο γιγαντομέγεθος και επομένως χρησιμοποίησα το αμέσως επόμενο κατάλληλο noname εργαλείο για πολυγωνικά πράγματα (ρυθμιζόμενο και βαρύτατο ξαδελφάκι της πένσας είναι πάντως) ...
Ωραία ... λοιπόν, κανόνισα με την διαχειρίστρια να αφήσει τον μάστορα αύριο να μπει μόνος του γιατί όπως όλοι ξέρουμε, οι μάστορες έρχονται μεταξύ 9 και 5 (με ένα μικρό διάλλειμα για φαγητό μεταξύ 12 και 2) και εγώ δουλεύω και ... δεν κρίνω και πολύ βολικό το να μην έχεις νερό στο μπάνιο για περισσότερο από ένα βράδυ. Ούτε σπανάκι να είχα φάει (μπλιάχ) ... κομμάτια έγινε το πολυγωνικό ... χμμφτ....
Καληνύχτες [χχμμμφφφτ]
Πι-εΣ. Επειδή το εργαστήριο είναι γεμάτο πολυγωνικότατα και άλλα ακαθορίστου ονομασίας και προέλευσης πράγματα που συχνά-πυκνά χρειάζονται επισκευή με την βοήθεια noname εργαλείων ... η φράση-κλειδί του εργαστηρίου είναι φυσικά "Could you pass me the THING to fix this THING???" Είναι άξιο απορίας πως συννενοούμαστε και πως όλα δουλεύουν...
Πι-εΣ του. Αποφάσισα σήμερα να βάλω έξω από το εργαστήριο ταμπέλα "McKV's". Πρόσεξα, ότι μέσα σε ΚΑΘΕ πρόταση που ανταλλάσουμε υπάρχει ΠΑΝΤΑ από ένα τουλάχιστον please και ένα-δυό thank you. Πως κάνουν στα McD;;; έτσι!!!
Πι-εΣ θρι. ουφ, ΟΚ ... κατέστρεψα την βρύση, καθυστέρησα όσο μπορούσα ... ας ξεκινήσω ... εκτός και αν ... Κρότ, ήρθαν καλή μου οι μάστορες;;; ;)
Καφές νούμερο 3 και από το χτεσινό παραλήρημα που οφείλεται αυστηρά και μόνο στα υψηλά επίπεδα σοκολάτας, κρατάμε:
# Την ομίχλη που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι, # Τη θερμοκρασία που έπεσε τουλάχιστον 10 βαθμούς σε 2 μέρες, # Το στρώμα πάγου στο Τwingo το πρωΐ ... και # Τα μηδενικά επίπεδα ενέργειας ...
Όσο για το buzz ... αυτό είναι το κακό με την κοκολάτα, πέρασε η δράση της! Μπρρρρρ
Καλημέρες [το κασκωλάκι και, επαναλαμβάνω, να μην ξεχάσουμε τα Χριστούγεννα]
Καφές νούμερο n (με n --> στο άπειρο), επίπεδα ενέργειας μηδέν. Έξω ομίχλη να την κόψεις με το μαχαίρι, η θερμοκρασία έπεσε τουλάχιστον 10 βαθμούς σε 2 μέρες, το γνωστό στρώμα πάγου στο Τwingo το πρωΐ ... Χειμώνας [ :) ] Επίπεδα ενέργειας μηδέν, το είπαμε;;; Από εκείνες τις μέρες όμως που είσαι τόσο κουρασμένος που ... δεν μπορείς να σταματήσεις. Ήρθα σπίτι με κάθε διάθεση για καναπέ (μέχρι και στο γυμναστήριο δεν πήγα για να καταλάβετε την σοβαρότητα της απόφασής μου (!!!)) ... και ... δεν σταμάτησα λεπτό. Αν δε χτυπούσε το τηλεφωνο πριν λίγο, μπορεί ακόμα και να σιδέρωνα (!!! μπρρρ) ...
Excited ? Ναι, επαγγελματικά για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Ένα δικό μου λάθος τακτικής, οργάνωσης, σκέψης, (οργάνωσης το είπαμε;;;) μας έβαλε να κυνηγάμε μία ακόμα ημερομηνία [6 Δεκεμβρίου -την μέρα που ταξιδεύω, ταπ]. Η πιθανότητα να προλάβουμε είναι αυτή τη στιγμή μηδενική αλλά, :) what a game !!! Αφού περάσαμε τα στάδια της άγνοιας, παραίτησης και του άγχους τις προηγούμενες εβδομάδες (τα αλεπουδάκια, εγώ είμαι αθεράπευτα αισιόδοξη), επιτέλους καταλάβαμε ότι είναι αδύνατο και δουλεύουμε για την τιμή των όπλων! :)))) Φαίνεται η τύχη αγαπά τους τολμηρούς. Είχαμε καιρό να δούμε τόσα μαζεμένα αποτελέσματα. Πάλι δεν θα προλάβουμε, αλλά ... δεν έχει καμμία, μα καμμία σημασία!!! Είναι φοβερό αυτό το συναίσθημα του να μην σε νοιάζει αν πετύχεις ή αποτύχεις σε κάτι κατά-συνθήκη σημαντικό. Είναι φοβερό να μην δίνεις πραγματικά δεκάρα γιατί επιλέγεις να βάλεις προτεραιότητα στο σημαντικό ! Είχα καιρό να δω τόσο ενθουσιασμό και κέφι στο εργαστήριο. Some times, counting down to the failing point can actually be fun! [Δεν πιστεύω να πιστεύει κανείς ότι παρόλο που λογικά ΞΕΡΩ με βεβαιότητα το αποτέλεσμα, σταμάτησα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη;;;]
Ξέφυγα πάλι ... Καληνύχτα ήθελα να γράψω και να κλείσω τον ισολογισμό του καφέ για την μέρα.
night night [κασκωλάκι απαραίτητο, με τα Χριστούγεννα τι κάνουμε;]
Καφές νούμερο 3, αχνιστός. Ξύπνια από τον νούμερο 1 σήμερα (;;;), στο Ίδρυμα από τον νούμερο 2 και ... αλήθεια, ΝΟΜΙΖΑ ότι άδειασα το γραφείο μου χτες. Αγνόησα τον ήλιο, αγνόησα το πάπλωμα (το πάπλωμα τις Κυριακές μιλάει δυνατά κα επιτακτικά), στρώθηκα (κεφάτα I should add) στην δουλειά και άδειασα την επιφάνεια του γραφείου. Εντελώς.
ταπ ταπ ταπ ταπ ταπ ταπ ταπ ταπ ταπ ....
A sleep & a coffee later είναι ξανά γεμάτη μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει τα θεωρήματά μου.
Oh well ... ένα τελευταίο ταπ και ξαναξεκινάμε !!! Άλλωστε σε μερικές μέρες αρχίζουν πάλι τα ταξίδια, η επιφάνεια του γραφείου θα είναι πολύύύύύύ μακρυά για να με ενοχλήσει!
Καλημέρες! [pulloverάκι και κουράγιο 5 μέρες είναι, θα περάσουν!]
Αυτή η μικρή χώρα στη μέση των μεγάλων έχει ένα σωρό εκπλήξεις ...
Let's start with the weather: Είμαι σίγουρη ότι θα το χρυσοπληρώσουμε αυτό στους μήνες που έρχονται αλλά: Θερμοκρασία pretend 21 οC σήμερα! Ήλιος με λίγα προβατάκια, ατμόσφαιρα ανοιξιάτικη προς καλοκαιρινή... (Ε, ναι διπλό pullover και αρκτικά μποτάκια επέλεξα το πρωΐ).
Let's move to the people: Βρεθήκαμε στην παραλία της pretend (ΦΥΣΙΚΑ έχει και παραλία) λίγο μετά της 9:30 για να μαζέψει βότσαλα η Ν. (δεν θα κάνω κανένα σχόλιο για τα βότσαλα, όπως δεν έκανα όταν τελικά μου αποκάλυψαν ΓΙΑΤΙ άφησα τον έρωτα της ζωής μου (το πάπλωμα) αξημέρωτα ... χμμφφτ). Η pretend παραλία ήταν γεμάτη πολύ αληθινούς κολυμβητές! [ΣτΜ. Είπαμε θερμοκρασία εδάφους 21 οC, η θερμοκρασία μέσα στην pretend όση στο Μπλε αρχές Μαρτίου, δοκίμασα] ...
And ... let's cut to the chase : Όταν πρωτοάκουσα ότι στην pretend φτιάχνουν κρασί, παρόλο που ήδη είχα δοκιμάσει μερικά ... μμμ καλούλικα, σήκωσα το δεξί φρύδι υποτιμητικά (years of training). Δεν φταίω εγώ, το παρελθόν που με κυνηγάει φταίει ...
[Παρένθεση-σεντόνι-ιστορική αναδρομή: 3 χρόνια πριν (ή 4 ;;; χμμμ) έκανα διακοπές στο δημοκρατικό Buffalo. Το δημοκρατικό Buffalo (άλλη πόλη έχω στο μυαλό μου βέβαια και την πληρώνει με το "δημοκρατικό" το Buffalo, blame the wine και το τηλεφώνημα του πρακτορίου για τα εισητήρια...) ... Ξέφυγα, δίπλα στο δημοκρατικό Buffalo λοιπόν, εκτός από τους καταρράκτες (που γιατί να τους δεις από την μεριά του Buffalo και να μην περάσεις απέναντι που φαίνονται κιόλας;;;), βλέπεις το Buffalo itself (εντυπωσιακό παράδειγμα αμερικάνικης αρχιτεκτονικής), το σπίτι του Μπλεκ στην λίμνη και μερικούς εντυπωσιακούς χώρουςτέχνης. Όταν με το καλο τελειώσεις με όλα αυτά (3 μέρες max) και έχεις μπροστά σου άλλες 10 μέρες διακοπών, μία από τις πιο προσφιλείς εναλλακτικές είναι να προθερμάνεις το αμάξι σου (μιλάμε για - (μείον) 35 οC at the time) να βγεις από το Queen Elisabeth Way(χαχαχαχα) και πας για wine tasting. Οι οδηγοί λένε ότι το icewine της περιοχής είναι εκπληκτικό. Αυτό κάναμε και εμείς και μάλιστα ένα δυο μήνες μετά από ένα άάάάάλλο winetastingστον παλιό κόσμο. Θα αποφύγω την περιγραφή ... Συμβουλή: Όσο καλή ιδέα και αν φαίνεται εκείνη την στιγμή, αν έχετε ποτέ ξαναδοκιμάσει κρασί (ρετσίνας περιλαμβανομένης) ή τυρί .... ΜΗΝ πάτε για wine tasting στην περιοχή. Θα σας σημαδέψει! Κλείνω την παρένθεση]
Αν πάλι βρεθείτε ποτέ στην pretend, και ξέρετε κάποιον που να ξέρει κάποιον, που να ξέρει που είναι τα καλά οινοποιία, do NOT miss this!!! Ανάμεσα στα ομολογουμένως πολλά και πολύ κακά κρασιά της περιοχής υπάρχουν μερικά που ξεχωρίζουν. Φτιάχνονται από οικογένειες με παράδοση στην τέχνη, παρουσιάζονται στα οινοποιία τους που είναι χωμένα σε μικρά χωρουδάκια δίπλα στην pretend και συνοδεύονται από τυρί που σε προειδοποιεί (με την είσοδό σου στο χωριό) για την ποιότητά του! Μοναδικό μειονέκτημα (για εμάς, οι ιδιοκτήτες μάλλον κάτι παραπάνω ξέρουν) ότι είναι ανοικτά μόνο μέχρι το μεσημέρι ...
Καφές νούμερο 2, θερμοκρασία 27o C (ε, ναι μέσα), πρωϊνό πρωϊνό ξύπνημα και μουλάρωμα! Η πρώτη μου σκέψη όταν άνοιξα τα μάτια νωρίτερα από το κανονικό ήταν ότι είναι μια καλή ευκαιρία να ευχαριστηθώ τον τουλάχιστον τον πρωϊνό καφέ ήρεμα πριν το Ίδρυμα ... Όσο περισσότερο περνάει η ώρα όμως, αλλάζω γνώμη. Δεν θέλω να ευχαριστηθώ μόνο τον πρωϊνό καφέ, θέλω να μείνω μεσα και να ευχαριστηθώ όόόόλους τους καφέδες.
Εκεί έξω: * Κάνει κρύο (σιγά σιγά σκάει μύτη ο χειμωνιάτικος ήλιος, αλλά είναι ο γνωστός pretend), * Έχει κόσμο (και ο κόσμος έχει απαιτήσεις), * Έχει agenda με πρόγραμμα και υποχρεώσεις, * Έχει δουλειά, πειράματα, καναρίνια και λιοντάρια που μοιάζουν περισσότερο ήρωες μύθων απ'ότι υπαρκτα πρόσωπα, * Έχει την συνέχεια στο soduku εισητηρίων, * Έχει τηλέφωνα που δεν μπορείς να αγνοήσεις, * Έχει την φοβερή φράση "ΜΟΝΟ μία ερώτηση πριν φύγεις ;;;" καθώς τρέχεις από το ένα μέρος που έφυγες νωρίς για το άλλο που άργησες. * Έχει τον γνωστό πανικό του τέλους της χρονιάς. ΤΩΡΑ, γιατί μετά θα ασχολούμαστε όλοι με γιρλάντες και αναδρομές...
Ενώ μέσα, έχει απλά ζέστη και πολύ καφέ!
Tough one, huh ??? Τουλάχιστον είναι Παρασκευή ... και αύριο η μέρα είναι σοφά σχεδιασμένη (σιγά μην την σχεδίασα εγώ!). Wine tasting! Οι γιορτές πλησιάζουν αργά, εμείς οφείλουμε να είμαστε εξοπλισμένοι!!!
Καλημέρες [καμμία πρόταση, να μείνετε σπίτι!]
Update 19:52
Θεώρημα Νο2: Όταν έχεις το προαίσθημα ότι είναι μία από εκείνεςτις μέρες, καλό είναι να ακολουθείς το ένστικτο και να μένεις σπίτι. Είναι πιο ασφαλές και για σένα και για τον πλανήτη ολόκληρο!
Δεν ξέρω αν ο (πως είναι δηλαδή το αντίστροφο του ανάδρομου;;;) Ερμής είναι σωστά ευθυγραμμισμένος σήμερα, αν ο ήλιος που πραγματικά φώτισε την μέρα μας με επηρεάζει ή αν απλά, καμμιά φορά έτσι ξυπνάς ή κάτι άσχετο σου δίνει άλλη προοπτική. Έχω κανένα τρισεκατομμύριο λόγους να παραπονεθώ (κίτρινους, λιονταρίσιους και ... νομικούς) και να φωνάξω (βλ. πονοκέφαλος-reloaded) αλλά δεν μου βγαίνει.
Καφές νούμερο Χ -παγωμένος -περιμένει ώρες, κρασάκι (για αντιβίωση), αφήνω τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου μου για μετά (πάντα με πιάνει μελαγχολία όταν τελειώνει κάτι που μ'άρεσε) και ... απλά απολαμβάνω την ησυχία της βραδιάς. Χωρίς να χρειάζεται να κάνω κάτι ιδιαίτερο for a change. Refreshing, όπως ο καιρός!
night night
[ΤΟ pullover&γυαλί!]
* Ή μήπως απλά βρίσκω σιγά (αλλά σταθερά) το "φυσιολογικό τυφλό σημείο" στο πεδίο όσων με αφορούν;;; χμμμ... How refreshing would THAT be???
Το πρόβλημα με την Όλγα δεν είναι ότι δεν την καταλαβαίνω ή ότι δεν έχω ασχοληθεί (δεν έχω ασχοληθεί, αλλά πότε με σταμάτησε αυτό;). Tο πρόβλημα με την Όλγα είναι ότι είναι πολύ δραματική για μένα μερικές φορές. (Ναι, το ξέρω, για αυτό τον λέμε ρόλο, αν μου δίνανε να παίξω την KV, ίσως και να τα ψιλοκατάφερνα ... αν και μετά την σημερινή πρόβα, αμφιβάλω ... ταπ)
Λοιπόν, η Όλγα είναι μάλλον μελαγχολική, φανερά απογοητευμένη/καταπιεσμένη και "αλλού" (σε έναν κόσμο όπως θα ήθελε ή τον είχε συνηθίσει να είναι, ή μάλλον σε έναν κόσμο όπως τον ονειρεύτηκε). Καλά ως εδώ. Επίσης, η Όλγα έχει τον άντρα και τον εραστή (καλά ΚΑΙ μέχρι εδώ) ΑΛΛΑ έχει ΚΑΙ την σκηνή του @#!&#-καυγά όπου πρέπει να βάλει υστερικές φωνές ... Ο άντρας ανθρωπάκι (στο έργο), ο εραστής μαγκάκι (στο έργο), στην πραγματικότητα (ταπ ταπ ταπ ταπταπ) άντρας και εραστής ... μμμμ ... ΚΑΙ μέχρι εδώ καλά... Έλα που ο σκηνοθέτης την έχει ονειρευτεί ΚΑΙ δυναμική και πολύ εκδηλωτική την Όλγα. Μέχρι υστερίας εκδηλωτική ... {Και εγώ καρντιά μου, δεν εκδηλώνομαι έτσι, όχι πια αυτόβουλα και όχι αν δεν αισθανθώ ασφάλεια. Είναι δυνατόν να μου βγει υπό πίεση;;; Ξέφυγα...}
Λοιπόν, το αποτέλεσμα ήταν μια πρόβα με τον σκηνοθέτη να φωνάζει έξαλλα μέσα στο αυτί μου "Χτύπα τον, χτύπα τον" μπας και μου βγουν οι κραυγές, τον "άντρα" να με ζουμπάει μέχρι μελανιάς μπας και μας βγει ο καυγάς αληθινός (Aoutch) και τον "εραστή" να κινείται σαν υστερικό yorkshire terrier μάλλον για να μου δείξει που είναι το virtual κοινό στην virtual ακηνή μας και που θα έπρεπε να κοιτάω για να μην εξαγριώσω κι'άλλο τον σκηνοθέτη (που μην ξεχνάμε, εξακολουθεί να ουρλιάζει υστερικά "Χτύπα τον, χτύπα τον") ...
Ουφ ... Και όλα αυτά μετά από μια μέρα που έπαιζα το ολόγραμμά μου στο γραφείο για να μην με ενοχλεί κανείς ... οικειοθελώς ... αν μάθαινα ας πούμε να ράβω;;;
Spokoinoi nochi ??? [πάντως εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχουν λύσεις: 1. αλλάζουμε Όλγα ή 2. γυρίζουμε ταινία τις πρόβες ...]
Ξύπνημα με τα Γαλλικά κοκόρια, τραίνο, τρέξιμο και καφές νούμερο 4 στο Ίδρυμα. Λίγο καθυστερημένη για την δουλειά, λίγο "κάπως" μετά από ένα έντονο, γεμάτο Σαββατοκύριακο. Το ξεχνάμε τώρα, είμαστε επαγγελματίες (ταπ!).
Λοιπόν ... η θεωρία μου έλεγε ότι :
"Ο ογκος χαρτιού που θα βρεις μπροστά σου κάθε μέρα, είναι ακέραιο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΟ του όγκου του χαρτιού που κατάφερες να διεκπεραιώσεις την προηγούμενη ..."
Τώρα που έχω και τα πειραματικά δεδομένα να σας διαβεβαιώσω, η θεωρία αναφέρεται στον ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ όγκο χαρτιού, γιατί ο παλιός παραμένει ΑΚΡΙΒΩΣ ο ίδιος...
"NOT HERE"έξω από το γραφείο μου, ολόγραμμα είπα ότι είμαι σε Γαλλώδι και Ινδένιο και ώρα για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εγώ -με τις μπαταρίες γεμάτες- και το χαρτομάνι σε έναν αγώνα επιβίωσης!
Καλημέρες [three layered outfits απαραίτητα, και ... γυαλιά ηλίου !]
Κρύo, μουντό, σκοτεινό ξημέρωμα στη Πόλη του Καφέ ... και παράλληλα ζεστό, φωτεινό και οικείο ... {σιγά μην βγάλετε συμπέρασμα από αυτά που προσπαθώ να γράψω -3 ώρες ύπνου}.
Έφτασα νωρίς χτες το απόγευμα και νοιώθω σαν να είμαι μέρες εδώ. Καμμιά φορά ξεχνάω ... ή μάλλον δεν ξεχνάω, παραγκωνίζω τις καθημερινές "πολυτέλειες" που λείπουν από την pretend, για τα κατά συνθήκη "αναγκαία" ... Βάζω pretend προτεραιότητες, χάνομαι στην ρουτίνα. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Προσγειώνομαι σε ένα σπίτι γεμάτο δικούς μου ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν μας δένει η εμπειρία του προηγούμενου χρόνου ή κάποια συγγένεια (γενετική τουλάχιστον γιατί με τα χρόνια, αδύνατον να βρεις πλέον ποιος συγγενεύει με ποιον και πως), αλλά επιλογή και μια ζωή ολόκληρη πλέον. {20 χρόνια συνειδητοποιήσαμε χτες... Whow...} Και τα πράγματα μπαίνουν ξανά στην θέση τους... {Δεν είναι παράξενο οι φίλοι να δρούν σαν ξυπνητήρι; Και μόνο η παρουσία τους σου θυμίζει ποιος είσαι ...}
Kυριακή πρωΐ, καφές νούμερο 1 σε ένα σπίτι που είδα για πρώτη φορά χτες but feels like home και γύρω μου ακούγονται οι πρώτοι θόρυβοι... Αλλάνθαστο κόλπο η καφετιέρα, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Χειμώνας - χειμώνας σήμερα. Πείτε ότι θέλετε για τα ημερολόγια, τις ημερομηνίες, τον Φεβρουάριο, τον καιρό στους τροπικούς που μένετε κλπ κλπ κλπ. Ο χειμώνας είναι είναι προσωπική εποχή (όπως λέμε κινητή γιορτή) και ξεκινάει όταν το πρωΐ σου χαμογελάσει ΤΟ pullover {κρεμ, τριπλό πάχος, αγνό παρθένο μαλλί, ιδανικό για εξορμήσεις στους -20}. Love it!
Χειμώνας λοιπόν [:-)], μικρή τσάντα έτοιμη (ένα μόνο ζευγάρι παπούτσια), καφές νούμερο 3 και μέχρι το απογευματάκι (λίγα λέω, έχω καθυστερήσει ήδη) θα είμαι στην Πόλη του Καφέ! Μία μέρα όλη και όλη, not my favorite of capitals (για κάποιο ακατανόητο λόγο) αλλά ... οι "θυσίες" που κάνουμε για τους φίλους είναι απίστευτες, είδικά όταν έχουμε να τους δούμε καιρό, ειδικά όταν κάποτε (μια ζωή πριν, τότε που ξεκινήσαμε τα παράλληλα ταξίδια) είμασταν κάθε ΣΚ σε τραίνα και αεροπλάνα ... Μικρή απόδραση από την παράνοια των ημερών.
Bon Weekend [χειμώνας είπαμε, ντυθείτε ζεστά και ... croissant όχι τάρτες!]
Παρασκευή απόγευμα ... Στο γραφείο για πρώτη ίσως φορά σήμερα χωρίς να τρέχω ή να ξέρω τι έχω να κάνω σε 10 λεπτά ... ΚΑΦΕΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 4 (ταπ;;;;) Νομιζα ότι όλα (ή σχεδόν όλα ;-) ) ήταν under control μετά τον πανικό του προηγούμενου Σαββατοκύριακου ... και βέβαια πάλι έκανα λάθος ... (έχω βαρεθεί να κάνω λάθος, ειλικρινά!). Ένα καινούριο, ανανεωμένο κύμα γραφειοκρατικής παράνοιας εισέβαλλε -κυριολεκτικά- στο γραφείο μου τις τελευταίες 2-3 μέρες ... Και όταν λέω ότι εισέβαλε κυριολέκτικά εννοώ ότι οι όγκοι χαρτιού τριγύρω μου είναι πλέον αδύνατο να αγνοηθούν. Τo top this, η καινούρια φουρνιά "κατεπειγόντων" ήρθε σε οικογενειακή συσκευασία ΚΑΙ είναι non- delegatable (καινούριος όρος) : είναι η πριν το τέλος του χρόνου παράνοια ... [να κάνω εδώ μία μικρή πρόβλεψη;;; Μέχρι τον Μάρτη θα έχουμε την παράνοια της καινούριας χρονιάς, ημερολογιακά that is, γιατί ακαδημαϊκά την έχουμε Φεβρουάριο και Ιούλιο ΚΑΙ Σεπτέμβριο ... ήμαρτον!] Ουφ ... ναι .. λοιπόν, εγώ κλείνω την πόρτα (προσεκτικά εδώ που έχουμε φτάσει) και εξαφανίζομαι ... Η νέα μου θεωρία λέει ότι :
"Ο ογκος χαρτιού που θα βρεις μπροστά σου κάθε μέρα, είναι ακέραιο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΟ του όγκου του χαρτιού που κατάφερες να διεκπεραιώσεις την προηγούμενη ..."
Εγώ λοιπόν λέω να διεκπεραιώσω 0 (μηδέν) καταρχήν γιατί βαρέθηκα και δεύτερον γιατί αύριο το πρωΐ φεύγω για το διήμερο !!! (επίσης γιατί έχω μουλαρώσει, αλλά αυτό ας μην το κάνουμε θέμα!)
Καλησπέρες [αγωνιστικότατη με βρίσκω, ... είναι η ημέρα!]
Update : Σχεδόν τα κατάφερα να φύγω αναίμακτα... σχεδόν αισθανόμουν περήφανη στην είσοδο όπου (ε, ναι υπάρχει όπου ... ταπ) και με πέτυχε το καναρίνι! Καναρίνι : Φεύγεις; Νωρίς φεύγεις σήμερα!{ΣτΨ το καναρίνι δουλεύει part time, μόνο τα απογεύματα και όχι όλα τα απογεύματα. Επίσης αρρωσταίνει πάντα Παρασκευή ή Δευτέρα κατά προτίμηση δίπλα σε αργίες, κάθε χρόνο, εποχιακό θα είναι...}. Σε χρειάζομαι για κάτι επείγον. KV : {ελαφρύ πράσινο χρώμα} Δεν μπορεί να περιμένει μέχρι την Δευτέρα; Καναρίνι : Όχι έχουμε ήδη καθυστερήσει. KV : {Το ξέρω ότι θα με τσαντίσεις αλλά } ΟΚ, πες μου Καναρίνι : Πρέπει να πάμε στο γραφείο μου, εκεί έχω τα χαρτιά. {2 ορόφους πάνω, ο Θανάσης έχει αρχίσει να με βαραίνει και ας είναι ελαφρύτερος από πούπουλο} Καναρίνι : {Ψάχνει στην δική της στίβα} Εδώ τα έχω ... εδώ τα έχω ... KV : {ταπ ταπ ταπταπ ταπ ταπ χαμογελαστά και ας ξέρω ότι θα με τσαντίσεις}
Καναρίνι : Α ! να΄τα !!! {χαμόγελο μέχρι το αυτί} Λοιπόν, επειδή καθυστέρησες και εφέτος να κανονίσεις το Xmas dinner του group, πήρα την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσω στο εστιατόριο που είχα κλείσει και πέρυσι. Δεν είχαν τραπέζι όμως για τις 15. Μου πήρε όλο το απόγευμα αλλά τους έπεισα για τουλάχιστον για τις 22. Πρέπει να δεις το menu και να υπογράψεις εδώ... {ΣτΜ : Η ημερομηνία είναι 17/11. Με ξαναρώτησε στις αρχές Σεπτέμβρη, στα μέσα Σεπτέμβρη, όόόόόόλο τον Οκτώβριο ΚΑΙ την προηγούμενη εβδομάδα. Κάθε φορά που την είδα δηλαδή... Προσπάθησα να της εξηγήσω ευγενικά ότι κανένας μας δεν μπορεί να σκεφτεί πότε, που και πως θα θέλει να εορτάσει από τώρα και ότι, όπως και αν είχε το θέμα, ΔΕΝ θα πηγαίναμε στο εστιατόριο που την πήγαινε το πρώην αφεντικό της γιατί δεν μας άρεσε ούτε πέρυσι ούτε την προηγούμενη φορά ... Άσχετο: στις 22/12 η δική μου η agenda λέει κουμπάρο, κουμπάρα, βαφτιστήρι και βόλτα στην Χριστουγεννιάτικη pretend...} KV : {βαθύ πράσινο, χαμογελαστό όμως} ... ... ... Καναρίνι : Αν δεν σου αρέσει το menu που διάλεξα {ΣτΜ: Η ημερομηνία εξακολουθεί να είναι 17/11} μπορούμε να δούμε μαζί και τα υπόλοιπα. KV : {ταπ ...είμαι σίγουρη ότι διάλεξες το ακριβότερο, δεν χρειάζεται να δούμε τα άλλα...} Το φάκελλο με το report το έστειλες; Kαναρίνι: Εδώ είναι, θα το στείλω μετά. {Παρασκευή βράδυ...} Υπογράφεις το fax για το εστιατόριο;;; Θα την χάσουμε και αυτή την ημερομηνία. KV : {χιχιχι} Λυπάμαι αλλά έχω δώσει εξουσιοδότηση στο Γαλλώδι να οργανώσει το Xmas dinner εφέτος. Αυτός κανονίζει. Καταλαβαίνω πόσο απόλυτα σημαντικό είναι να το κανονίσουμε ΤΩΡΑ (17/11), αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω. Σίγουρα θα έχει κανονίσει κάτι ήδη {σιγά μην θυμάται καν το στοίχημα!}... Θες να σου δώσω το κινητό του;;;
{Ηθικό Δίδαγμα : Όταν βάζεις στοίχημα με το λιοντάρι, καλό είναι να ρωτάς από πρίν το αντίτιμο!}
Πήρα τηλέφωνο στο γραφείο του uber-λιονταριού -ξανά και ξανά και ξανά γιατί ξέρω πλέον ότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει! Μιλάμε για το uber-λιοντάρι που κρατάει το χαρτί για την "ομαλή" έκβαση του επόμενου, πολύ μπερδεμένου, ταξιδιού μου στην Ελλάδα ... (αυτού που θα φορέσω το jeanάκι μου αδιάφορα και θα πάω να υπογράψω κάτι που το χέρι μου σίγουρα θα αντισταθεί σκληρά να υπογράψει) ... Ξέφυγα... Σημασία έχει ότι μετά από καμμιά 50αριά τηλεφωνήματα, 32.5 ώρες αναμονής και πολύ υπομονή (μα τι μανία αυτή να σου απαντάνε στον ενικό και να σε βάζουν να ακους μουσική πλοίου μέχρι να φάνε την τυρόπιττά τους;;;) τι ανακάλυψα λέτε;;; Το uber-λιοντάρι ΔΕΝ ΕΧΕΙ agenda!!! Ή αν έχει, την έχει καλά κρυμμένη από το καναρίνι του ... χα ... Το καναρίνι γέλασε ειλικρινά όταν την ρώτησα αν το λιοντάρι μπορεί να με δεχτεί για 15 λεπτάκια οποιαδήποτε ημερομηνία μεταξύ 1 και 14 Δεκεμβρίου ... Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό της κάθε φορά που μπορεί να το παίξει λιοντάρι στην θέση του λιονταριού αλλά παραμένω με την απορία, για να κλείσω εισητήριο πρέπει: α. Να συμβουλευτώ χαρτορίχτρα, β. Να καλοπιάσω το Λεβεντο-καναρίνι, γ. Να ανάψω ένα κερί ίσα με το μπόϊ του/της, δ. Να βρω το κινητό του λιονταριού και να το παρενοχλώ μέχρι να αποκτήσει έστω και μια δεκαπενθήμερη agenda, ε. Να βρω το κινητό της καναρίνας και να την παρενοχλώ μέχρι που να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα ξαναφάει ήρεμα τυρόπιττα πριν αποκτήσει το λιοντάρι agenda, δ. Να βγάλω 3-4 εισητήρια και να πηγαινοέρχομαι μεταξύ υποχρεώσεων ή ακόμα καλύτερα να μπω στο αεροπλάνω και να πηγαινοέρχομαι μέχρι να μου επιτρέψουν να κατέβω, ε. Να υποθέσω ότι θα είναι εκεί -έτσι, επειδή πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι!!! (χα).
Αυτό είναι το έέέέένα κομμάτι του ταξιδιού, τα άλλα προβλέπονται ακόμα πιο ευχάριστα: Πρέπει να ανανεώσω το διαβατήριό μου (χαχαχαχα, Κροτ απαγορεύεται αυστηρότατα να σκεφτείς καν να γελάσεις) και αυξήσω τις πιθανότητες να μην γίνει η συγκεκριμένη υπογραφή δωροεπιταγή για κοκκινόασπρες -και -γαλανόλευκες -2 -σε -1-χειροπέδες! (προσοχή στη λέξη πιθανότητες ...) Τέλεια! Such a pleasure these trips ...
Καφές νούμερο 3 (oh yes!), Δίδυμοι up σήμερα (ή ο Ερμής το αντίθετο του ανάστροφου) και ... έτοιμη να γονατίσω τα τηλέφωνα!
Καλημέρες [γενναίος ήλιος με κρύο -my personal favorite- δεύτερο pullover απαραίτητο]
... @ Ερώτηση : Έχουν οι Ελληνικές φυλακές δίκτυο; μπορεί κανείς να βάλει WiFi στο κελί του; Και αν ναι, πόσο καιρό πριν πρέπει να κάνω την αίτηση για να προλάβω; (την αίτηση για δίκτυο ... ταπ) Υποθέτω ότι εδώ το δίκτυο είναι ένα must στο κελί. Α παπα παπα ... αν ειναι να κάνω φυλακή, να την κάνω εδώ... Actually ... καλά, ας μην συνεχίσω τη σκέψη!
Πάνω κάτω : Η διάθεση, ο καιρός, τα συναισθήματα, η δουλειά, οι προτεραιότητες, οι εντυπώσεις ...
Στιγμές ηρεμίας και στιγμές πανικού. Στιγμές χαλάρωσης και στιγμές που -ειλικρινά- χρειάστηκε να επικαλεστώ όλες μου τις δυνάμεις και όλο τον επαγγελματισμό που διαθέτω για να μην εκραγώ περισσότερο από τα χημικά των συνεργατών μου. Στιγμές ακατανόητες και παράξενες ή στιγμές απολαυστικές και κεφάτες. Όλα αυτά με διαφορά μερικών ωρών.
Δεν πιστεύω στα ζώδια -μα καθόλου- αλλά ... ;-)Διδυμες στιγμές;;; Tέλος εποχής νομίζω.
Καλησπέρες [μετά την πρωϊνή συννεφιά, θαραλλέος ήλιος]
Παράξενο αλλά τις λατρεύω αυτές τις ήσυχες, μελαγχολικές μέρες. Ακόμα και όταν πρέπει να κλειστώ μέσα και να κάνω, όσα δεν "πρόλαβα" τις προηγούμενες μέρες για να προλάβω την σφραγίδα του "Congratulations, you are only one day late ... if we do not count the weekend that is ... ταπ" Θα ήταν σαφώς καλύτερα αν μπροστά μου δεν είχα έναν καταταλαιπωρημένο και υπερθερμανσμένο Θανάση να παραπονιέται με τον μοναδικό τρόπο του. Θα ήταν ακόμα καλύτερα αν δεν είχα μπροστά μου εκατοντάδες print-outs από το ίδιο κείμενο χωρίς καμμία πλέον χρονική σειρά. Και σίγουρα θα ήταν -πολύ- καλύτερα αν ήμουν χωμένη ήδη στον καναπέ με μια ζεστή σοκολάτα να μου ζεσταίνει τα χέρια, την κουβέρτα να μισοσκεπάζει τα πόδια (πρέπει να έχεις την αίσθηση από τι σε προφυλλάσει η κουβέρτα για να την εκτιμήσεις πλήρως) και κάποιον να περιγράφει παραδείσους σε άλλους ωκεανούς. Θα ήταν ίσως καλύτερα ακόμα και αν απλά τόλμαγα να ανοίξω το χαζοκούτι και να προσηλωθώ στο πως φτιάχνει κανείς καραμελλωμένα κρεμύδια.
Αλλά ... πολλά ΘΑ. Και δεν είναι αυτή η διάθεσή μου σήμερα. Σήμερα απλά κάνω αυτό που θα έπρεπε ήδη να έχω κάνει και απολαμβάνω κρυφά την ησυχία της μέρας [σοκαρισμένη ίσως από αυτό το φοβερό συναίσθημα απόλυτης ηρεμίας ...].
Καφές νούμερο 3 (άργησα πολύ!), ράδιο χαμηλά, καμμία διάθεση για παράπονα for a change ...
Καλή Κυριακή [σοκολάτα αντί για καφέ μεταξύ καφέδων ίσως;]
Η αλήθεια είναι ότι πάντα είχα την περιέργεια. Από πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ παλιά. Και την απορία. Αν βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον που η δουλειά του είναι να σε αναλύσει, πως θα είναι; πως θα νοιώσεις; θα τα καταφέρει; θα αφεθείς ή θα αντιδράσεις από εγωισμό; θα σε αφήσει να παίξεις από τακτική ή θα τον ξεγελάσεις; ... ή θα σε ξεγελάσει και θα καταφέρει να τρυπώσει στις σκέψεις σου όπως λίγοι κάνουν και να σε εκπλήξει; Θα σε επηρεάσει ένας άγνωστος επειδή είναι ειδικός ή ... θα αφήσει να τον επηρεάσεις;;; Είναι θέμα εκπαίδευσης η ανάλυσή ενός τρίτου ή είναι θέμα ανθρώπινης επαφής; Την κάνει αυτός ή την κάνεις τελικά εσύ; Μπορείς να την αποφύγεις έντεχνα ή αν αφεθείς μπορεί να σε προσεγγίσει και ας μην σε νοιώθει; Πάντα με συνάρπαζαν τα επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με την ανάλυση των άλλων ... Και με προκαλούσαν...
Σήμερα αναγκάστηκα να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με ένα εκπρόσωπο του είδους. Φιλική "συμβουλή" του υπεύθυνου ασφαλείας του Ιδρύματος (να μου θυμήσετε να γράψω σεντόνι για αυτή τη δουλειά). Ξέφυγα... Τις "συμβουλές" του πάντως δεν τις αγνοούμε, όχι επειδή σεβόμαστε την κρίση του αλλά επειδή μπορεί να μας τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί, να το τσαλακώσει και να το πετάξει στη pretend, και η pretend είναι παγωμένη αυτή την εποχή και βαθιά όλες τις εποχές!
Με έψαχνε από χτες αλλά τον απέφυγα, σήμερα μου είχε ήδη κλείσει το rendez-vous (συμβουλή είπαμε). Κατά την έμπειρη γνώμη του, μετά από ένα ατύχημα καλό είναι να μιλάμε με τον εκπρόσωπο των κοινωνικών υπηρεσιών του ιδρύματος για να ξέρουμε τι να περιμένουμε και πως θα το αντιμετωπίσουμε. "Καλό είναι να μιλήσετε με την Κυρία Κάτι, για να ξέρετε πως πρέπει να αντιμετωπίσετε την κατάσταση" μου είπε όταν τηλεφώνησα, "Ευχαρίστως να μιλήσω με την Κυρία Κάτι" {για εντελώς διαφορετικούς λόγους} "αν και η κατάσταση έχει πλήρως αντιμετωπιστεί, αλλά τώρα καίγομαι-καίγομαι και δεν προλαβαίνω, από Δευτέρα ίσως;;;"
Το καίγομαι ήταν ατυχέστατη επιλογή ρήματος δεν τον κάλυψε.
"Ξέρετε καμμιά φορά το άγχος που συνοδεύει τέτοιες καταστάσεις εκδηλώνεται όταν κανείς δεν το περιμένει και ίσως όλα τώρα να φαίνονται ήρεμα αλλά τις επόμενες μέρες να δείτε ότι εσείς ή κάποιος άλλος στου group σας έχει επηρεαστεί. Θα θέλαμε όσο μπορούμε να σας βοηθήσουμε, έχετε ένα σωρό πράγματα να σκεφτείτε" {Φτου, θα τον σκοτώσω τον Ινδένιο, αυτός εδώ βρήκε παιχνίδι για να παίξει, θα με γονατίσει στα έγγραφα} "Σαφώς, και εγώ φυσικά θα το ήθελα" {ουστ;} "αλλά αυτή τη προηγείται το deadline μου, δεν προλαβαίνω σήμερα" "Προλαβαίνετε, δεν θα κρατήσει πολύ η συνάντηση" Aha... "Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, το εκτιμώ ειλικρινά αλλά ειλικρινά επίσης καίγομαι" {sh@t sh@t sh@t παλιορήμα} "Μα δεν θα πάρει πολύ, άλλωστε σας περιμένει. Μπορεί να μην έχετε ακόμα καταλάβει το stress που φέρνουν τέτοιες καταστάσεις. Μια συζήτηση με την Κυρία Κάτι θα βοηθήσει" {ΟΥΣΤ, το μόνο stress που νοιώθω το προκαλείς εσύ, μέχρι και το deadline ξέχασα.} "Ναι αλλά ακόμα και η Κυρία Κάτι θα πρέπει να με έχει ξαναδεί μάλλον για να κρίνει πως και αν μπορώ να αντιμετωπίσω α κ ό μ α μια ΠΙΘΑΝΗ κατάσταση σωστά" "Το απογευματάκι σας έκλεισα, είναι καλά;"
ΟΚ. Τοίχος. Αποφάσισα ότι περισσότερη ώρα θα έτρωγα στο τηλέφωνο και περισσότερο θα χρειαζόμουν την Κυρία Κάτι αν συνέχιζα τον διάλογο με τον Τοίχο (και από εδώ και πέρα, δεν χρειάζεται να το γράψω, τον κύριο Υπεύθυνο τον λέμε Τοίχο).
Το απογευματάκι λοιπόν συνάντησα την Κυρία Κάτι. Καλοντυμένη. Ευγενέστατη. Φιλικότατη. Ωραιότατο γωνιακό γραφείο (μα ... γιατί έχουν αυτοί τόσο ωραία γραφεία;;;) Αλλά...ψεύτικη. Είχε ένα ύφος ... συγκαταβατικό. Σαν να μιλούσε με κάποιον που περίμενε ότι θα είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα που η ίδια δεν ήθελε/μπορούσε να αντιμετωπίσει {Παρασκευή απόγευμα} ... Η βόλτα στο γραφείο της ήταν ακριβώς αυτό, βόλτα. Αυτή με ενημέρωσε ότι καταλαβαίνουν απόλυτα ότι μπορεί και να έχουμε κάποιο stress και είναι εκεί για να μας βοηθήσουν {υποθέτω ώρες γραφείου} και παράλληλα κάλυψε νομικά με μια πρόταση και όλο το Ίδρυμα. Εγώ την ενημέρωσα ότι όλα είναι under control, απέφυγα το ρήμα "καίγομαι" και της είπα ότι εκτιμούμε όλοι ιδιαίτερα το ενδιαφέρον τους και ΑΝ ποτέ τους χρειαστούμε δεν θα διστάσουμε. Τελειώσαμε το -ωραιότατο- espressάκι μας στα γρήγορα και την είδα να μαζεύει την τσάντα για ΣΚ καθώς έφευγα ...
Ουφ ... Η Κυρία Κάτι και ο Τοίχος ευχαριστημένοι και εγώ ξανά με την απορία ... Sh@t ... Μια φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να ταλαιπωρήσω κάποιον που η δουλειά του ήταν να με ακούσει και εγώ βιαζόμουν γιατί είχα το deadline μου... Μου φαίνεται τις επόμενες εβδομάδες όμως -μετά την 1/12 που τελειώνουν τα πολλά άγχη- θα αναπτύξω ισχυρότατο εργασιο-stress κάποια Παρασκευή απόγευμα!
night night [όχι δεν είχε καναπέ :-( ]
# Συναδελφική συμπαράσταση: "Dear KV, we heard from X"{ω ναι έχουμε και τον Μεγάφωνο στο Ίδρυμα, αποτελεσματικότατος, news travel faster than the speed of light, μερικές φορές τον χρησιμοποιούμε εν αγνοία του ;-) } "that you had an accident in the lab. Hope no one got injured"{δεν τα λέει όμως όλα ο Μεγάφωνος}and all is fine with you and the lab. Ευγενικά blah blah blah ... Was it related to compound X? There have been numerous reports now that it is explosive blah blah blah"
"Dear A., thanks blah blah ... No, the accident was not related to X which we indeed use a lot and is indeed highly explosive. It was pure stupidity! Too bad to have spent my 15 minutes of fame so pointlessly!"
Έχω την απορία αν ανακαλύπταμε την αντιμιζεράση, πόσο γρήγορα θα ταξίδευαν τα νέα.
"I cdnuolt blveiee taht I cluod aulaclty uesdnatnrd waht I was rdanieg. The phaonmneal pweor of th huan mnid. Αoccdrnig to rscheearch at Cmabrigde Uinervtisy, it deosn't mttaer in waht oredr the ltteers in a wrod are, the olny iprmoatnt tihng is taht the frist and lsat ltteer be in the rghit pclae. The rset can be a taotl mses, you raed ervey lteter by istlef, but the wrod as a wlohe. Amzanig huh? "
Η μέρα μετά (χαχα ωραίοτατη ανάποδη μετάφραση, μπράβο μου. Ξαναξεκινάω ...). Η επόμενη μέρα λοιπόν, είναι μπερδεμένη και σκοτεινή. Παράξενη και ήσυχη μέσα στην φασαρία της. Ας μην το παρακάνω με την ανάλυση, οι τύψεις και τα παράπονα φεύγουν γρηγορότερα από την μαυρίλα. Και η μαυρίλα βγαίνει υποθέτω γρηγορότερα από το deadline μου! Με λίγο περισσότερο από 24 ώρες ακόμα στην διάθεσή μου και πολλές (πολλές) διακοπές λόγω της κατάστασης ... ας ελπίσουμε ότι οι κριτές μου θα έχουν humor και θα έχουν διαβάσει την έρευνα {να κάνω attached το κείμενο ίσως;;;}.
Καφές νούμερο 5, μουσικούλα, λίγες κουβέντες {από συνεργάτης έγινα κακό λιοντάρι (πάλι)} ... Καλύτερα, δεν θα με ενοχλούν συνέχεια σήμερα!
Νομίζω ότι το πιο σκληρό κομμάτι μιας δουλειάς είναι όταν από συνάδελφος πρέπει να γίνεις αφεντικό. Κανένας δεν θέλει -στην πράξη- να είναι το αφεντικό, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ ... Ποιος θέλει την ευθύνη και το άγχος, αλλά κυρίως ποιος θέλει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους όταν αυτά ξεφεύγουν;;; Και θα ξεφύγουν, είναι δεδομένο. Είναι στην φύση τους (των πραγμάτων) να ξεφεύγουν (όπως είναι και στην φύση του "αφεντικού" να μην βλέπει τις προειδοποιήσεις).
Σήμερα είχαμε ένα ατύχημα ... Μικρό τελικά ... Αναίμακτο ευτυχώς. Το πρώτο (και ελπίζω τελευταίο) σοβαρό "ατύχημα" στο εργαστήριο ... Ένα ατύχημα όμως που έφερε πολύύύύύύ κόσμο στα μέρη μας, που έκανε κάποιες (way too many κατά την ταπεινή μου γνώμη) σειρήνες να χτυπήσουν, προκάλεσε ένα ψιλοπανικό, αναστάτωσε τους τριγύρω και άφησε πίσω ένα σωρό σπασμένα γυαλικά, μαυρίλα και ένα μικρό, ανεπαίσθητο εγκαυματάκι ... Και φόβο. Άφησε πίσω πολύ φόβο... Θα μπορούσε να είναι αλλιώς ... Θα μπορούσε -εκτός από τις υλικές ζημιές και τον θιγμένο εγωισμό- να είχαμε και κάποιο σοβαρότερο τραυματισμό ...
Τέλος καλό, όλα καλά;;; Όταν χειριστείς το πρόβλημα, όταν όλα είναι πια under control, όταν πάψουν οι βρωμοσειρήνες, τότε επιτρέπεις στον εαυτό του να χαλαρώσει και να ηρεμήσει... Αυτό κάνουμε συνήθως, αυτό ήταν το δικό μου ένστικτο και τώρα. Νομίζω ότι την ώρα του πανικού χειρίστηκα το πρόβλημα καλά -ψύχραιμα, την ώρα της κρίσης αντέδρασα από εμπειρία, την ώρα που έφτασαν οι squad μας ανέλαβα την ευθύνη όπως έπρεπε. Μετά όμως, το ένστικτό μου ήταν λάθος. Ήθελα απλά να ηρεμήσω και να δω και τους γύρω μου να ηρεμούν ... ήθελα πατ πατ και καφέ ... ταπ ... Η θέση συναδέλφου-υπεύθυνου ασφαλείας ήταν σαφής:
"Όταν το ατύχημα συμβαίνει από ανθρώπινο λάθος -και εδώ ήταν αμέλεια- η ευθύνη σου ξεκινάει όταν φεύγουν οι squad. Η πιθανότητα να ξανασυμβεί θα είναι, ό,τι και να κάνεις, η ίδια. Οφείλεις όμως να πας μέσα και να είσαι κάθετη και αυστηρή. Πρέπει όλοι να πάρουν το μήνυμα ότι δεν επιτρέπονται λάθη. Και δεν εννοώ αυτόν που έκανε το λάθος, ούτε καν το εργαστήριο, εννοώ όλοι, το κτήριο ..."
Δεν είχα κανένα σκοπό να φοβήσω αυτόν που έφταιγε και ούτε φυσικά κανέναν αλλον. Το αντίθετο ήθελα, να τους διώξω το φόβο ...
Είδα όμως τι εννοούσε.
Παρόλο που δεν με συμπαθώ και πολύ σήμερα το βράδυ, νομίζω πως θα αφήσω το deadline μου να παραπονιέται ... προηγείται ένα extreme πατ-πατ-ing έτσι, για να ξαναθυμηθώ ότι απλά ήμασταν πολύ τυχεροί, παρόλο που έχουμε πολύ ΠΟΛΥ κακό αφεντικό ...
ΝΕΥΡΙΚΟΣ: Όχι κύριε πρόεδρε. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τότε λοιπόν; Πώς σου ήρθε να δώσεις ένα χαστούκι σε µια κυρία, που ούτε την ξέρεις, ούτε την είχες δει άλλη φορά; (...) Λέγε πως έγινε το επεισόδιο. ΝΕΥΡΙΚΟΣ: Μάλιστα κύριε πρόεδρε. Είµαστε µέσα στο τραµ. Εγώ εδώ, αυτή εκεί. Καθόµουν απέναντί της, καθόταν απέναντί µου. Ακούστε τώρα. Έρχεται ο εισπράκτωρ, της ζητά το εισιτήριο. Ανοίγει τη µεγάλη τσάντα, βγάζει το µικρό τσαντάκι, κλείνει τη µεγάλη τσάντα ανοίγει το µικρό τσαντάκι, βγάζει τα λεπτά, κλείνει το µικρό τσαντάκι, ανοίγει τη µεγάλη τσάντα, βάζει µέσα το µικρό τσαντάκι, κλείνει τη µεγάλη τσάντα, δίνει τα λεπτά στον εισπράκτορα.
Δ. Ψαθάς, Ο νευρικός κύριος.
Κάπως έτσι αισθάνομαι ... Λίγο πρίν από ακόμα ένα deadline αποφάσισα επιτέλους να στρωθώ στο γράψιμο (το πιο βαρετό και μπίζιλο κομμάτι της δουλειάς μου) ... Η βάση των κειμένων υπάρχει, τόσους μήνες που ξέρω ότι έχω τα συγκεκριμένα deadline δεν καθόμουν (συνέταιρε), τα δούλευα (χαλαρότατα) όποτε είχα λίγο καιρό (χα). Αυτό σημαίνει βέβαια ότι έκανα όλα τα εύκολα και ευχάριστα κομμάτια τους. Έγραψα τα αποτελεσματάκια, άντε και μερικά συμπεράσματα, έφτιαξα τις εικονίτσες καλύτερα (επειδή τις χρειαζόμουν και για τις ομιλίες αλλά ας προσποιηθούμε ότι το έκανα για αυτό). Τώρα λοιπόν -λίγες μέρες πριν- μένει να τα ολοκληρώσω ... piece of cake, ε;;; Όχι βέβαια! Καταρχήν μία τέτοια ηλιόλουστη μέρα θα έπρεπε να είναι αδίκημα να κλείνεται κανείς στο γραφείο. Ας το αφήσουμε όμως αυτό, άλλωστε ο χειμώνας εφέτος στην pretend θα είναι ωραιότατος και θα έχω χιλιάάάδες ευκαιρίες να δραπετεύσω! Ξέφυγα, για την δουλειά έλεγα, λοιπόν ... τα στοιχεία είναι όλα εδώ, στον Θανάση του γραφείου. Είναι όμως μέσα σε διάφορα μικρά ή μεγαλύτερα folder που το καθένα είχε κάποτε μία συγκεκριμένη λογική ομαδοποίησης και είχε βαφτιστεί με την ίδια ακριβώς λογική. Τώρα, κάποιους μήνες μετά, σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερα να τους είχα δώσει ονόματα παιχτών της Εθνικής μας (volley) και να τα είχα ομαδοποιήσει όπως το monitor τα καλά blogs {!!!! ;-) ε-μά βαρέθηκα να έχω τα μικροτερότερα γράμματα στο monitor, τι θα πει η μαμά μου; Καμηλιέρη εσύ έχεις μεγαλύτερα γράμματα;;; δεν πρόσεξα!}. Σιγά μην θυμάμαι ημερομηνίες, ή σε ποια ομιλία χρειάστηκα τι ή γιατί το ένα το ονόμασα Α1 και το άλλο Α118 και δεν υπάρχουν άλλα 117 μεταξύ τους... ... Επιπλέον δυσκολία στο παιχνίδι είναι ότι για κάθε κείμενο που πρέπει να τελειώσω πρέπει να χρησιμοποιήσω και ένα διαφορετικό format το οποίο διαφέρει ελαφρά από το προηγούμενο αλλά ... διαφέρει!
Αποτέλεσμα: Ένα κεφάλι καζάνι. Εδώ και αρκετές ώρες ανοίγω το μεγάλο folder, που περιέχει το πιο μικρό folder, που -στην καλύτερη περίπτωση- περιέχει το αρχείο που ψάχνω στο τάδε format. Ανοίγω το τάδε πρόγραμμα, αλλάζω το format του αρχείου, κλείνω τα προηγούμενα folder για να μην μπερδευτώ και χαλάσω τo format των δεδομένων, φτιάχνω ένα καινούριο μεγάλο folder, στο οποίο βάζω και τα ανάλογα μικρά, σώζω τα καινούρια αρχεία και πάλι από την αρχή...
Στα διάφορα ταξίδια μου, προσπαθώ να συγκρτατώ τον άκρατο καταναλωτισμό μου (προσπαθώ είπαμε, δεν τα καταφέρνω πάντα). Όταν το πετυχαίνω, με επιβραβεύω με το γνωστό, super-kitsch-σούπερ-άσχετο μαγνητάκι που βρίσκει κανείς στα αεροδρόμια. Χαχαχαχα ... Ψέμα αυτό, μεγάάάάλο ψέμα. Έτσι το είπα, για να φανώ συγκρατημένη ... Η αλήθεια είναι ότι η συνήθεια του μαγνήτη ξεκίνησε πριν το ευρώ. Τις εποχές που κάθε ταξίδι συνοδευόταν με αλλαγή νομίσματος και κατέληγες στο αεροδρόμιο έχοντας στη τσέπη σου μόνο "άχρηστα" κέρματα. Ο τελευταίος -και μοναδικός- τρόπος να τα ξεφορτωθείς ήταν να αγοράσεις μια Mars ή το μαγνητάκι. Μια και σιχαίνομαι τις Mars, χωρίς να το καταλάβω καλά καλά, γέμισε το ψυγείο μου μαγνητάκια ... Διάφορα είδη, ένα από κάθε ταξίδι. Όλα κitsch kitsch kitsch. Στην αρχή βρήκαν την θέση τους στο ψυγείο και έμειναν εκεί γιατί πολλές φορές με γύριζαν πίσω. Χαμόγελο ή μελαγχολία, δεν έχει σημασία. Και τα δύο είναι ευπρόσδεκτα, το παρελθόν είναι κομμάτι από εμάς, δεν κουράζομαι να το "ξαναβλέπω". Φυσικά, οι μαγνήτες μετακόμισαν μαζί μου ... πολλές, πολλές, πολλές φορές. Σε σπίτια με την μεταλλική πόρτα του ψυγείου έτοιμη να τους φιλοξενήσει, σε σπίτια που αναγκάστηκαν να βολευτούν σε ένα μεταλλικό πίνακα ή ακόμα και τον απορροφητήρα της κουζίνας... Σε κάθε μετακόμιση, ήταν σχεδόν τελετουργία η τοποθέτησή τους στην καινούρια τους θέση ... Σε όλες τις μετακομίσεις εκτός από την τελευταία ... Μέσα στις κούτες και τον πανικό και την έλλειψη ... μεταλλικής πόρτας (!) "ξεχάστηκαν" μέχρι σήμερα που έπεσα πάνω τους ψάχνοντας για κάτι άσχετο. Φυλλαγμένοι προσεκτικά μέσα στο κουτί με τις φωτογραφίες, κάθε ένας ένα κομμάτι από το παρελθόν, παράξενο ... Νομίζω ότι τώρα πια, που με κοιτάνε χαιρέκακα από την καινούρια τους θέση ξέροντας ότι κάθε επισκέπτης θα κρίνει αρνητικά το γούστο μου, μπορώ να θεωρήσω και επίσημα -επιτέλους- ότι τελείωσε και αυτή η μετακόμιση!
Καφές νούμερο 6 (ή 8) και όμορφο, χειμωνιάτικο βραδάκι στην pretend. Αυτή τη στιγμή η Δευτέρα φαίνεται τόσο μακρυά...
Καληνύχτες [είναι νωρίς για τα Χριστουγεννιάτικα, έτσι;]
Ξύπνησα μουτζούφλικα είναι αλήθεια (το συνάχι), πήρα όμως την αντιβίωσή μου ( = Καλημέρες, ασπιρίνη και καφέ) και ξεκίνησα. Και μετά τον καφέ νούμερο 3, η μέρα άρχισε να μου φαίνεται ιδιαίτερα συμπαθητική ... Ακριβώς μετά από αυτή την φοβερά αισιόδοξη σκέψη ήταν που χτύπησε ο -συγγενής -της -εβδομάδας. Αυτός που ξέρει τι κάνεις χωρίς να του πεις, ξέρει ΠΟΥ κάνεις λάθος ΚΑΙ ξέρει και πως θα το ξεκάνεις και θα σου το πει με το ζόρι... (όχι Ελένη. Όχι Η θεία, έχουμε και άλλους)* Ο εκνευρισμός κράτησε λίγο (χρόόόόνια εκπαίδευσης), τόσο ώστε να παρατήσω ότι έκανα και να γράψω ένα post-σεντόνι slash παράπονο, που περιμένει στο limbo-box να ξαναδιαβαστεί όταν ηρεμήσω... Μου έδωσε την δικαιολογία που έψαχνα όμως. Ρούχα ζεστά, γυαλιά ηλίου, το Twingo και η πιστωτική. Χρειάζομαι ... γάλα υποθέτω! ;-) Και καφέ με θέα την pretend, έτσι για να εμπεδώσω καλύτερα το λάθος του να είμαι εδώ, έγκλειστη στα κάτεργα της άπονης ξενιτειάς (ταπ).
Καλημέρες [call screening απαραίτητο, ειδικά τα ΣΚ]
*Αν δεν έχετε εσείς τον δικό σας συγγενή-συνείδηση, μπορείτε να υιοθετήσετε έναν από εμάς. Είμαστε μεγάλη οικογένεια ... ταπ.
Θερμοκρασία γύρω στους 3οC (προσέγγιση από τα αρνητικά), παράθυρα Twingo παγωμένα, ένα παχύ κοκκινοκίτρινο στρώμα φύλλων στους δρόμους (συνέταιρε time is up, πρέπει να σοβαρευτούΜΕ), γυαλιά ηλίου απαραίτητα! Ο ήλιος με δόντια μεν αλλά, φωτεινός και ψιλοκεφάτος ... ο ήλιος, γιατί εδώ μέσα αν μας ακούσετε είμαστε σαν διαφήμιση κατά του χειμώνα! Προλάβαμε και οι 4 το πρώτο κρυολόγημα, αποτελεσματικότητα, όχι αστεία! Καφές νούμερο 4 και προσπάθεια να συγκεντρωθώ... δύσκολο!
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
