Κρύo, μουντό, σκοτεινό ξημέρωμα στη Πόλη του Καφέ ... και παράλληλα ζεστό, φωτεινό και οικείο ... {σιγά μην βγάλετε συμπέρασμα από αυτά που προσπαθώ να γράψω -3 ώρες ύπνου}.
Έφτασα νωρίς χτες το απόγευμα και νοιώθω σαν να είμαι μέρες εδώ. Καμμιά φορά ξεχνάω ... ή μάλλον δεν ξεχνάω, παραγκωνίζω τις καθημερινές "πολυτέλειες" που λείπουν από την pretend, για τα κατά συνθήκη "αναγκαία" ... Βάζω pretend προτεραιότητες, χάνομαι στην ρουτίνα. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Προσγειώνομαι σε ένα σπίτι γεμάτο δικούς μου ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν μας δένει η εμπειρία του προηγούμενου χρόνου ή κάποια συγγένεια (γενετική τουλάχιστον γιατί με τα χρόνια, αδύνατον να βρεις πλέον ποιος συγγενεύει με ποιον και πως), αλλά επιλογή και μια ζωή ολόκληρη πλέον. {20 χρόνια συνειδητοποιήσαμε χτες... Whow...} Και τα πράγματα μπαίνουν ξανά στην θέση τους... {Δεν είναι παράξενο οι φίλοι να δρούν σαν ξυπνητήρι; Και μόνο η παρουσία τους σου θυμίζει ποιος είσαι ...}
Kυριακή πρωΐ, καφές νούμερο 1 σε ένα σπίτι που είδα για πρώτη φορά χτες but feels like home και γύρω μου ακούγονται οι πρώτοι θόρυβοι... Αλλάνθαστο κόλπο η καφετιέρα, όσα χρόνια και αν περάσουν.
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
κΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!