Νομίζω ότι το πιο σκληρό κομμάτι μιας δουλειάς είναι όταν από συνάδελφος πρέπει να γίνεις αφεντικό. Κανένας δεν θέλει -στην πράξη- να είναι το αφεντικό, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ ... Ποιος θέλει την ευθύνη και το άγχος, αλλά κυρίως ποιος θέλει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους όταν αυτά ξεφεύγουν;;; Και θα ξεφύγουν, είναι δεδομένο. Είναι στην φύση τους (των πραγμάτων) να ξεφεύγουν (όπως είναι και στην φύση του "αφεντικού" να μην βλέπει τις προειδοποιήσεις).
Σήμερα είχαμε ένα ατύχημα ... Μικρό τελικά ... Αναίμακτο ευτυχώς. Το πρώτο (και ελπίζω τελευταίο) σοβαρό "ατύχημα" στο εργαστήριο ... Ένα ατύχημα όμως που έφερε πολύύύύύύ κόσμο στα μέρη μας, που έκανε κάποιες (way too many κατά την ταπεινή μου γνώμη) σειρήνες να χτυπήσουν, προκάλεσε ένα ψιλοπανικό, αναστάτωσε τους τριγύρω και άφησε πίσω ένα σωρό σπασμένα γυαλικά, μαυρίλα και ένα μικρό, ανεπαίσθητο εγκαυματάκι ... Και φόβο. Άφησε πίσω πολύ φόβο... Θα μπορούσε να είναι αλλιώς ... Θα μπορούσε -εκτός από τις υλικές ζημιές και τον θιγμένο εγωισμό- να είχαμε και κάποιο σοβαρότερο τραυματισμό ...
Τέλος καλό, όλα καλά;;; Όταν χειριστείς το πρόβλημα, όταν όλα είναι πια under control, όταν πάψουν οι βρωμοσειρήνες, τότε επιτρέπεις στον εαυτό του να χαλαρώσει και να ηρεμήσει... Αυτό κάνουμε συνήθως, αυτό ήταν το δικό μου ένστικτο και τώρα. Νομίζω ότι την ώρα του πανικού χειρίστηκα το πρόβλημα καλά -ψύχραιμα, την ώρα της κρίσης αντέδρασα από εμπειρία, την ώρα που έφτασαν οι squad μας ανέλαβα την ευθύνη όπως έπρεπε. Μετά όμως, το ένστικτό μου ήταν λάθος. Ήθελα απλά να ηρεμήσω και να δω και τους γύρω μου να ηρεμούν ... ήθελα πατ πατ και καφέ ... ταπ ... Η θέση συναδέλφου-υπεύθυνου ασφαλείας ήταν σαφής:
"Όταν το ατύχημα συμβαίνει από ανθρώπινο λάθος -και εδώ ήταν αμέλεια- η ευθύνη σου ξεκινάει όταν φεύγουν οι squad. Η πιθανότητα να ξανασυμβεί θα είναι, ό,τι και να κάνεις, η ίδια. Οφείλεις όμως να πας μέσα και να είσαι κάθετη και αυστηρή. Πρέπει όλοι να πάρουν το μήνυμα ότι δεν επιτρέπονται λάθη. Και δεν εννοώ αυτόν που έκανε το λάθος, ούτε καν το εργαστήριο, εννοώ όλοι, το κτήριο ..."
Δεν είχα κανένα σκοπό να φοβήσω αυτόν που έφταιγε και ούτε φυσικά κανέναν αλλον. Το αντίθετο ήθελα, να τους διώξω το φόβο ...
Είδα όμως τι εννοούσε.
Παρόλο που δεν με συμπαθώ και πολύ σήμερα το βράδυ, νομίζω πως θα αφήσω το deadline μου να παραπονιέται ... προηγείται ένα extreme πατ-πατ-ing έτσι, για να ξαναθυμηθώ ότι απλά ήμασταν πολύ τυχεροί, παρόλο που έχουμε πολύ ΠΟΛΥ κακό αφεντικό ...
Όταν υποδεικνύεις το σφάλμα, ζητάς υπευθυνότητα και δηλώνεις πως η αμέλεια σε χώρο εργαστηρίου είναι απαράδεκτη δεν παίρνεις κεφάλια. Αντίθετα η αμέλεια παίρνει. Κανείς δεν θέλει να φοβίσει. Ούτε εσύ. Και το μήνυμα δεν είναι φόβος, αλλά κατανόηση της πραγματικότητας. Αν παρερμηθευθεί δεν φταίς εσύ...
Πέραν τούτου, βάλε ένα ποτήρι κρασί και άναψε ένα camel βαρύ να χαλαρώσεις... Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο χρειάζεται μετά από τέτοιες καταστάσεις....
*Για την ακρίβεια, η αμέλεια έχει καταστροφικά αποτελέσματα και είναι απαράδεκτη σε όλους τους τομείς, όχι μόνο εκεί, απλά εκεί μπορεί να κοστίσει άμεσα και "πανάκριβα".
Darth μου, έχεις απόλυτο, απόλυτο δίκιο (σημείωσε ημερομηνία!). Απλά, επειδή ξέρεις πως είναι, ξέρεις και πόσο έχεις τρομάξει μετά ... Όχι κατά την διάρκεια, μετά, όταν σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Και είναι σκληρό και ψυχρό ακριβώς μετά να πρέπει να βάλεις αμέσως τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά είναι και σημαντικό ... και χαίρομαι που κάποιος ήταν εκεί να με κάνει να σκεφτώ. (όσο και αν δεν θέλω να δω την κριτική στα μάτια των αλεπουδιών σήμερα το πρωΐ!)
Καίσαρα να διαφωνήσω λίγο με την οπτική (για πρώτη ίσως φορά ;-)) );;; Είμαστε στον κόσμο που επιλέξαμε να είμαστε και δυστυχώς δεν είναι φτιαγμένος από καραμέλλα... Μαζί με τα λίγα καλά έρχονται και οι ευθύνες και όσο και αν αυτό δεν είναι ευχάριστο είναι η δουλειά που αναλάβαμε να κάνουμε. Θα έπρεπε το ένστικτό μου να είχε λειτουργίσει σωστά, καμμιά φορά δυστυχώς ξέρω ότι "πρέπει" όσο και αν δεν μου αρέσει. Φαντάζεσαι τα πράγματα να ήταν σοβαρά; φαντάζεσαι πως θα ήταν αν κάποιος σήμερα ήταν στο νοσοκομείο από καθαρή αμέλεια; Όσο και αν νοιώθεις τον τρόμο των άλλων οφείλεις να πάρεις την ψυχρή και κάθετη θέση του "δεν επιτρέπεται να ξανασυμβεί". Κακός;;; "τι σκ@τ@ θέλω εγώ εδώ μέσα;;;", σίγουρα, αλλά κοιτάζοντας τα πράγματα σήμερα το πρωϊ, σε αυτό το "εδώ μέσα" που επέλεξα να είμαι ... το να νοιώσω κακιά για μερικές στιγμές είναι μάλλον το λιγότερο.
Ακου γλυκειά μου. Οταν γίνει το κακό αυτόματα οι καταστάσεις σε προβιβάζουν απο το συναδελφικό φιλαράκι στον "αυτόν που παίρνει την ευθύνη". Αφού λοιπόν έχεις την ευθύνη, χρειάζεται μία βασική δουλειά. Ατυχήματα πάντα γίνονται, με μία απλή οργάνωση μπορείς να μειώσεις τη σοβαρότητά τους. Κάποιες βάσεις πρέπει να τεθούν, π.χ. θυμάμαι απο παλιό πόστ τον πονοκέφαλο να κάνει κάτι στραβό,. Παράδειγμα, όλοι να φοράνε γάντια, τα έυφλεκτα υλικά ΕΔΩ, μακρυά απο..βγάζουμε την πρίζα αμα είναι να βάλουμε το χέρι μας μέσα σε.., καταλαβαίνεις τι σου λέω ε?. Σε πολλούς μπορεί να φανούν παιδαριώδη, όμως χρειάζεται να επιμείνεις. Τώρα είναι ένα μικρό έγκαυμα (ελπίζω όχι δικό σου), αύριο μπορεί να είναι ένα μεγάλο. Θα τσινήσουν, θα σου κάνουν πόλεμο, σε κανέναν δεν αρέσει ο προβιβασμός σε αφεντικίνα. Χρειάζεται υπομονή και προπάντων επιμονή.
(Δούλευα για 5 χρόνια σε mining industry/H&S dept.) Εκεί να δείς τι προσοχή χρειαζόταν. Γιατί το να πέσει η υποστήλωση μιάς στοάς κοστίζει πάρα πολύ)
Μαρινάκι μου, το μικρό έγκαυμα το παθαίνει αυτός που τολμάει να βάλει το χέρι στη φωτιά ;-) Αλλά είναι μικρό και θα περάσει.
Το εργαστήριο είναι όσο accident proof θα μπορούσε ποτέ να είναι, είμαι ΥΣΤΕΡΙΚΗ σε αυτό. Και πάντα κακή με τυχόν παραβάτες (για αυτό και είχα εξοργιστεί με τον Πονοκέφαλο). Δεν μπορείς όμως να προβλέψεις την αμέλεια, και εδώ ήταν μια παιδαριώδης αμέλεια από άτομο που θα έπρεπε να έχει το ένστικτο να μην κάνει τέτοια λάθη. Ήμασταν τυχεροί αλλά με την σκέψη και μόνο της αντίθετης περίπτωσης δεν με πειράζει καθόλου να με νοιώθουν αφεντικίνα σήμερα και μάλιστα κακιά ΚΑΚΙΑ αφεντικίνα.
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Όταν υποδεικνύεις το σφάλμα, ζητάς υπευθυνότητα και δηλώνεις πως η αμέλεια σε χώρο εργαστηρίου είναι απαράδεκτη δεν παίρνεις κεφάλια. Αντίθετα η αμέλεια παίρνει.
Κανείς δεν θέλει να φοβίσει. Ούτε εσύ. Και το μήνυμα δεν είναι φόβος, αλλά κατανόηση της πραγματικότητας. Αν παρερμηθευθεί δεν φταίς εσύ...
Πέραν τούτου, βάλε ένα ποτήρι κρασί και άναψε ένα camel βαρύ να χαλαρώσεις... Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο χρειάζεται μετά από τέτοιες καταστάσεις....