Έγραφα τότε: " ... Δεν χρειάζεται καν να σκεφτείς. Φέρνεις τα αθλητικά μου (αυτά που σου αρέσουν), διαλέγεις ροζ καλτσάκια ("μισά", αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς) και, με την τρυφερότητα που ντύνουμε ένα μικρό παιδί, μου λες μια ακόμα ιστορία καθώς μου τα φοράς. Χωρίς βιασύνη, ήρεμα... Δένεις άτσαλα τα κορδόνια και σταματάς τον χρόνο, για μια στιγμή. Κρατάω και αυτή τη στιγμή, το ξέρω ότι έτσι λες αντίο. Εγώ δεν θέλω να σου το ξαναπώ όμως, όχι σήμερα (δεν ξέρω πως) ..."
Το ψάρι σου μετάφρασε : "... It does not even need you are thought. You bring my athletic (what you like), you choose roz kaltsa'kja ("half", what you make smile) and, with the tenderness that we dress a small child, to me you say one still history of kacw's my time. Without hastiness, calmly... You tie up a'tsala the laces and stop the time, for a moment. I keep also this moment, him I know that thus you say goodbye. I I do not want you xanapw' however, no today (I do not know that)..."
Δεν είχα δίκιο πως δεν έχει νόημα να το ψάχνουμε αναδρομικά;
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Μουαχαχαχαχα...
Δεν λες να ξεκολλήσεις από εδώ ε;
Το να το ψάχνεις αναδρομικά έχει τουλάχιστον καλύτερο νόημα από το να αναλώνεσαι στο ψάξιμο με αποτέλεσμα να μην το βρίσκεις ποτέ.
Αλλά τίποτε από τα δύο δεν αρκεί. Αυτό είναι σίγουρο :)