Ξημερώματα... Ντύνομαι προσπαθώντας ακόμα να ξυπνήσω και σε ακούω να παραπονιέσαι στα ξυπνητήρια (πάντα χρειαζόμασταν πολλά!), "πέντε λεπτά ακόμα". Η αντίστροφη μέτρηση έχει (πάλι) αρχίσει. Μερικά μωρουδίστικα παράπονα και μιά αγκαλιά αργότερα σηκώνεσαι και εσύ, δεν έχουμε πολύ ώρα (ποτέ δεν μου φάνηκε ότι είχαμε πολύ ώρα και ας μην είναι αλήθεια) ... Δεν θέλω να ξυπνήσω σήμερα. Κάθομαι στην άκρη του κρεββατιού, και σε ακολουθώ με το βλέμμα ... πως πετάς τα ρούχα στη βαλίτσα (έτσι σου έμαθα;;;), πως την κλείνεις (αν ήμουν εγώ το φερμουάρ θα σε είχα εγκαταλείψει καιρό), πως σκουντουφλάς με κάθε ευκαιρία (ακόμα και όταν δεν υπάρχει εμπόδιο), πως κατεδαφίζεις το μπάνιο σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ξυπνήσεις, πως υπνωτισμένος ακόμα μου φτιάχνεις καφέ (αυτό ναι, στο έμαθα ... αρκούδι χωρίς καφέ δεν δουλεύει λέμε στην Ελλάδα) ... Αφήνεις τον καφέ στα χέρια μου, συνεχίζεις και εγώ ακόμα στην άκρη του κρεββατιού μαζεύω τις εικόνες και τους τελευταίους γνώριμους ήχους ... με βρίσκεις στην ίδια θέση... Δεν χρειάζεται καν να σκεφτείς. Φέρνεις τα αθλητικά μου (αυτά που σου αρέσουν), διαλέγεις ροζ καλτσάκια ("μισά", αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς) και, με την τρυφερότητα που ντύνουμε ένα μικρό παιδί, μου λες μια ακόμα ιστορία καθώς μου τα φοράς. Χωρίς βιασύνη, ήρεμα... Δένεις άτσαλα τα κορδόνια και σταματάς τον χρόνο, για μια στιγμή. Κρατάω και αυτή τη στιγμή, το ξέρω ότι έτσι λες αντίο. Εγώ δεν θέλω να σου το ξαναπώ όμως, όχι σήμερα (δεν ξέρω πως) ...
Αεροδρόμιο (πάλι), ένα φιλί, ένα μεγάλο χαμόγελο, τρέχεις ... αργήσαμε. Καλό σου ταξίδι καρδιά μου, είχες δίκιο, δεν τελειώνουμε εδώ, δεν τελειώνουμε γενικά. Μας δένει πάντα κάτι πιο δυνατό από το παρόν... Παίρνεις πάλι ένα κομμάτι από μένα μαζί σου, κρατάω κάτι ακόμα από σένα... και συνεχίζουμε, όχι μόνοι - ούτε μαζί. Παράλληλα (μέχρι να ξαναβρεθούνε οι δρόμοι μας, μέχρι την επόμενη απόδραση από την πραγματικότητα). Να σε προσέχεις, να μην ξεχνάς ότι δεν είσαι μόνος (ποτέ), να είσαι χαρούμενος.
όχι, καμηλιέρη, δεν αντέχω ... μακάρι να μπορούσα να σου πω κάτι πιο αισιόδοξο και βαθυστόχαστο ... κάθε κατάσταση όμως διαφορετική. Για εμάς δεν ήταν εύκολο, "συνεχίζουμε" ο καθένας τον δρόμο του "όχι μόνοι - ούτε μαζί"... δεν ήταν όμως μόνο η απόσταση, ήταν/είναι πολλά. [Αν δεν ήταν αυτά, δεν θα υπήρχε τώρα η απόσταση.] Το (απ)αισιόδοξο είναι ότι μετά από ένα γερό ταξίδι στον χωροχρόνο (βάλαμε μερικές χώρες και μερικούς μήνες ανάμεσά μας) δεν άλλαξε τίποτα ... Μπερδεμένα, ε;;; σολλυ...
Δέσποινα Ευχαριστώ. Καμμιά φορά δεν ξέρω και εγώ πως αισθάνομαι. Όμορφα, γιατί ξέρω πια πως δεν θα τελειώσει (θα αλλάξει, έχει αλλάξει αλλά είναι εκεί)... ή θλίψη επειδή ακριβώς δεν θα τελειώσει ποτέ;;; Κύκλος αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα :-)
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
πολύ μου άρεσαν τα ροζ καλτσάκια...
καλοτάξιδα να είναι.:)