Την φράση "για αυτούς/αυτά/αυτό που αγαπάω θα έκανα τα πάντα", την έχουμε ακούσει όλοι. Την έχουμε πει οι περισσότεροι ... Με στόμφο. Πρώτη και καλύτερη εγώ, η απόλυτη. Aπόλυτα απόλυτη... "Δεν υπάρχει τίποτα που δεν θα έκανα για αυτούς που αγαπώ" ... Ναι, ε;;;; Guess again!
Τι γίνεται όταν "για αυτούς που αγαπάς" κάνεις κάτι που ξεπερνάει τον εαυτό σου; που καταλήγει να καταπιέσει εσένα, που δεν μπορείς να σου το εξηγήσεις; Και τι γίνεται αν αποφασίσεις να μην το κάνεις, συνειδητά. Πως το εξηγείς αυτό στον εαυτό σου;;;
14 Σεπτεμβρίου ... να μην ξεχάσω ότι σήμερα είναι γιορτή...
Επειδή λέμε ότι κάνουμε τα πάντα για τους άλλους, ξεπερνάμε κατά πολύ τον εαυτό μας. Ερχεται όμως η στιγμή που μας δείχνει το όριο. Το δικό μας. Ετσι αρχίζουμε να ζυγίζουμε ΠΟΣΟ ΠΙΑ θα δίνουμε ώστε να μην είναι εις βάρος μας. Και μαθαίνουμε να κάνουμε πολλά μεν για τους άλλους αλλά όχι όλα. c'est la vie KV!
Απλό είναι Kv μου. Αν κάνεις κάτι για τους άλλους και νοίωθεις ότι καταπιεζει εσένα, εκείνο που πρέπει να κάνεις είναι να παραδεχτείς ότι αγαπάς μεν τον/τους άλλους, αλλά αγαπάς κάτι άλλο περισσότερο... :-))
Θεωρητικά κάθε άνθρωπος, όταν αγαπάει, "κάνει τα πάντα". Πρακτικά όμως η αγάπη του πρέπει να θρέφεται από τον άνθρωπο που αγαπάει.
Όσο "δίνεις" λοιπόν σιγά σιγά αδειάζουν οι μπαταρίες σου. Όταν παίρνεις, οι μπαταρίες γεμίζουν. Το μυστικό είναι να μην αδειάσουν ποτέ εντελώς αλλά το "γέμισμα" να είναι ικανό να αναπληρώσει το "άδειασμα"...
Σε αυτή την περίπτωση έχεις την δύναμη να κάνεις το ακατόρθωτο...
Darth μου, θεωρητικό αυτό. Τι σημαίνει να γεμίζουν οι μπαταρίες;;; Είσαι πιο καλά μετά με τον εαυτό σου αν έκανες κάτι που σε βρίσκει αντίθετο;;;; Ή είσαι πιο καλά αν δεν το έκανες και πληγωσες κάποιον που αγαπάς;;;;;;;
ποτέ δεν το κάνεις για να σε αναγνωρίσει ο άλλος Καμηλιέρη μου. Όσο και να το ωραιοποιούμε, αν το σκεφτείς για σένα το κάνεις. Γιατί εσένα σε κάνει χαρούμενο να είναι χαρούμενος ο/η/οι/το άλλο!!!!
Ακριβώς. Όμως σταματάς να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου όταν δεν είσαι εσύ χαρούμενος με όσα κάνει ο άλλος... (Αιτίες KVούλα μου, αιτίες, όχι αφορμές...)
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Επειδή λέμε ότι κάνουμε τα πάντα για τους άλλους, ξεπερνάμε κατά πολύ τον εαυτό μας. Ερχεται όμως η στιγμή που μας δείχνει το όριο. Το δικό μας.
Ετσι αρχίζουμε να ζυγίζουμε ΠΟΣΟ ΠΙΑ θα δίνουμε ώστε να μην είναι εις βάρος μας.
Και μαθαίνουμε να κάνουμε πολλά μεν για τους άλλους αλλά όχι όλα.
c'est la vie KV!