Έγραφα για τα γενέθλια του P. και η άλλη εορτάζουσα (Χρόνια σου ΚαλάVasένια, ξανά!) με έκανε έμμεσα να θυμηθώ πως τον γνώρισα. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε όταν πρωτοήρθα στην pretend, σχεδόν 3 χρόνια πριν πια. Job interview ... (γράφοντας για αυτό, φοβάμαι θα αναγκαστώ να συγκρίνω με άλλα "job interviews" αυτά ΜΕ τα αυτάκια ... θα προσπαθήσω να το αποφύγω ... ταπ).
Τον P. τον γνώρισα την μέρα του interview. Με υποδέχτηκε χαμογελαστά στο γραφείο του και μου μίλησε ανοικτά. Για το τι έψαχναν και τι περίμεναν, την κατάσταση στο Ίδρυμα, τα υπερ και τα κατά ... Μου μίλησε τόσο ανοικτά που με ξένισε. Πολύ όμως. Η μέχρι τότε εμπειρία μου ήταν διαφορετική, ένα job interview σήμαινε μάχη, άμυνα και ταυτόχρονα επίθεση, διαπραγματεύσεις ... {ξέφυγα, μου υποσχέθηκα να μην γκρινιξω ... ταπ ... } Με ρώτησε διάφορα. Από ένστικτο περισσότερο απ'ότι από εμπειρία αποφάσισα να ανοίξω τα χαρτιά μου και να τον εμπιστευτώ. Η μέρα-φόβος πέρασε σχεδόν ευχάριστα, η εμπειρία μου με τους υπόλοιπους είχε λίγο πολύ την ίδια γεύση. Τώρα που το θυμάμαι, μόνο οι λέξεις "απλή" ή "ήρεμη" μπορούν να περιγράψουν τελικά εκείνη την μέρα. Θυμάμαι ότι με πήγαν για φαγητό πριν την διπλή μεγάλη ομιλία που θα έκρινε την θέση (της οποίας η προετοιμασία είχε φυσικά ολοκληρωθεί στο αεροπλάνο το ίδιο πρωΐ). Fillet de perches, το παραδοσιακό πιάτο και λευκό κρασί ... Φρόντισε να με ποτίσει αρκετό ;-), φρόντισα να μην τον απογοητεύσω ;-)
Η επόμενη φορά που επικοινωνήσαμε ήταν αφού είχα δεχτεί την δουλειά. Επικοινώνησε εκείνος μαζί μου. Συμβουλές και μια πρόταση που δεν περίμενα : "Άν μπορείς να έρθεις στην pretend το συγκεκριμένο διάστημα, έλα να μείνεις σε εμάς. Θα χαρούμε πολύ να σου δείξουμε την πόλη πριν φύγουμε για διακοπές. Μετά μπορείς να χρησιμοποιήσεις το σπίτι μας και το αμάξι όσο ψάχνεις για διαμέρισμα. Θα είσαι πιο άνετα, είναι ψυχρό να μείνεις σε ξενοδοχείο."
Έτσι απλά. Κάποιος που δεν γνώριζα... (ταπ)
Τόσο απλά, που 3 χρόνια μετά είναι αδύνατο να χρησιμοποιήσω την λέξη business για την συγκεκριμένη δουλειά και να την αντιμετωπίσω έτσι. Και ας είναι.
Καληνύχτες [καφές Νο 7 (ή 8 ;), μουσικούλα, σχέδια για τις mini-διακοπές]
{Οι λεπτομέρειες των 3 εβδομάδων που πέρασα τριγυρνώντας με ένα παλιό Jeep (d@mn hard to drive) που έχανε τον δρόμο του κάθε (μα ΚΑΘΕ) φορά που ξεκινούσα να γυρίσω στο σπίτι με-την-κουζίνα-στην-χώρα-της-pretend- και-το-σαλόνι-στην-Γαλλοχώρα, κάποια άλλη φορά ;-) }
ωραία ιστορία. αυτό γίνεται όντως... π.χ. καθηγητές φιλοξενούν τους διδακτορικούς τους από το εξωτερικό στο σπίτι τους μέχρι να τακτοποιηθούν -ιιιι μη το ακούσει η κούλα αυτό, χιχιχ
αυτό το κουζίνα στην πριτέντ και σαλόνι στη γαλλία θέλω να το ακούσω επεξηγηματικά!!
Πάντα το πιο απλό είναι και το πιο όμορφο Μάρκο μου! πολλά φιλιά
Vasένια ... εμένα δεν μου είχε ξανατύχει. Με τριγύρισαν στην πόλη και μετά μου άφησαν σπίτι, αμάξια, τηλέφωνα, οδηγίες ΚΑΙ φαγητό και έφυγαν για ένα μήνα! Και ύστερα λέμε για την μεσογειακή φιλοξενία... ταπ! Στην Κούλα και να το σκεφτόταν δεν έμενα. ΦΟΒΑΜΑΙ! θα σου πω άλλη φορά γιατί! Όσο για το σπίτι που ήταν στην μέση, σύντομα. Να έχω κέφια να θυμηθώ πόσες φορές το έχασα!!!!
Όχι και απ'όσο ξέρω ήταν το ίδιο ευγενικοί, σαφείς και περιγραφικοί και στους υπόλοιπους υποψήφιους. (By the way, μία από τους οποίους ήταν η κοπελιά ενός συναδέλφου... και μου έστειλε, χωρίς να την ξέρω ή να το ξέρω, κάρτα για να μου ευχηθεί!)
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Οπου αποδεικνύεται βέβαια ότι το απλό είναι το όμορφο...
Καλό σου βράδυ
Φιλιά