Οι διακοπές στην Ελλάδα έχουν πάντα την ίδια γεύση: Αγκαλιές, χαμόγελα, πρόσωπα και μέρη αγαπημένα, νέα, συζητήσεις, κλεφτές βουτιές, "υποχρεώσεις", τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο ... Να τους δεις όλους, να τα προλάβεις όλα ... σε 10 μέρες αισθάνομαι ότι πρέπει να καλύψω τον χρόνο ... Το ξέρω βέβαια ότι 10 μέρες είναι λίγες αλλά την πατάω ... Συχνά :-(
Όταν μάλιστα οι "διακοπές" τελειώνουν με ένα σοφά σχεδιασμένο μαραθώνιο πτήσεων (που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποφευχθεί αν τα εισητήρια είχαν οργανωθεί λίίίγο νωρίτερα) γυρνάς πίσω με την αίσθηση ότι πραγματικά χρειάζεσαι διακοπές! Για να ξεκουραστείς και να χωνέψεις εικόνες και αισθήσεις.
Κρατάω το χαμόγελο της μικρής-duracel, την αγκαλιά της μεγάλης, την ζεστασιά της πιο μεγάλης (!), τα παιχνίδια της μικρής-σκιας-με-τις-απορίες, τους γλυκήτατους προβληματισμούς του καπετάνιου-με-τις-βαρύγδουπες-δηλώσεις, τον μικρό-που-ήθελε-πίσω-τα-φιλιά-του, τον κουμπάρο που-μου-εξήγησε-γιατί, τον ήχο του κινητού-που-κανόνιζε-τον-ήλιο, τους κουτσομπόλικους καφέδες του ΕλΒεν, τους ήχους από τα ρακοπότηρα δίπλα στο κύμα...
Κρατάω την ζεστασιά από τους ανθρώπους και όχι τα μέρη ... και την αίσθηση ότι ήμουν σπίτι μου, για λίγο ...
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Και όπως έλεγε και μια ψυχή:
Υπάρχει ελπίδα (;)
[Πρέπει να σκεφτείς σοβαρά, εκτός από το "νωρίτερα" να το κάνεις και "μόνη"...]