Ένα χρόνο μετάπερπατάς και φωνάζεις και παίζεις (με τα παιχνίδια σου και ... όλους μας). Έχεις ήδη κοριτσίστικη όψη μέσα στο μωρουδίστικο ροζ (καμμιά φορά μου φαίνεσαι κιόλας κοκκέτα). Άποψη, πείσμα, περιέργεια και ανεξάντλητη - ανεξάντλητη ενέργεια (κατά την μαμά σου, δεν παίρνουμε το παιδί από το μαιευτήριο αν δεν μας διαβεβαιώσουν ότι δεν έβαλαν μπαταρίες λιθίου). Και κάτι ματάκια αχόρταγα, killer χαμόγελα και αγκαλιές για όποιον αντέξει ...
Δύσκολο που δεν είμαι εκεί σήμερα (Ελπίζω να θυμάσαι αυτά που λέγαμε στις πρόβες με το κερί, και ότι μια κυρία σβήνει τα κεράκια με την μία και ποτέ, μα ποτέ δεν τα μετράει ... oopps δεν το λέγαμε σε σένα αυτό) Θα'θελα να ήμουν μαζί σας έτσι, ίσα για να δω τον ενθουσιασμό στα ματάκια σου και να εισπράξω ένα ακόμα υγρό, μωρουδίστικό φιλί (ξέρεις εσύ, από αυτά που δεν μοιράζεις εύκολα !)...
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Να την χαίρεστε βρε!
Από πατουσίτσα έγινε κοκκέτα κιόλας;;;
Γρήγορα περνά ο χρόνος.... :(