Ξεκίνησα την εβδομάδα μου κεφάτα, παρά την κακή αρχή (ναι, ναι, ναι με ξύπνησαν πάλι)... [Ηρεμίίίία, την αγαπάς την συγκάτοικό σου. Να το θυμάσαι αυτό, ειδικά το πρωί]

Καφές με μουσικούλα στο σπίτι (είπα να αποφύγω τις ειδήσεις), ο δεύτερος στο αμάξι, έφτασα ξύπνια στη δουλειά (γεγονός που είναι από μόνο του επιτυχία). Η υπόλοιπη μέρα έφυγε πολύ γρήγορα. Συναντήσεις, γραφειοκρατικά, γράψιμο (μπλιαχ), πείραμα! Είχα καιρό να δουλέψω τόσο συγκεντρωμένη [όσο μπορεί κανείς να είναι συγκεντρωμένος με τα δυο Γαλλάκια τριγύρω: ένα χαρωπό, ένα χαμένο ... κάπου στο υπερπέραν]. Ο στόχος ήταν να ξεκινήσω την καινούρια χρονιά όπως και πέρυσι, με το ίδιο κέφι, την ίδια αποφασιστικότητα, να μην αναπολήσω, να μην μετρήσω στιγμές, απώλειες, κέρδη ...

Η μέρα κύλησε τελικά αδιάφορα, ήταν απλά μία ακόμα ημερομηνία χωρίς νόημα ...

ΥΓ Zwanάκι, ευχαριστώ!