Al dente: πορτοκάλι θες κοπελιά;;;

Όσο και να μην το θέλω, οι κούτες με γύρισαν πίσω χτες ... Χαμογέλασα, δάκρυσα, αναπόλησα, απέκτησα ξανά τάβλι! Θυμήθηκα τις κούτες που περιμένουν ακόμα, που δεν έχω ανοίξει χρόνια τώρα και γύρισα ακόμα πιο πίσω (αυτοπροστασία ; ψάχνω πάντα και την αστεία νότα, το αντίβαρο).
5 μετακομίσεις, 3 χώρες, μία ζωή πίσω. Πρώτη μετακόμιση εκτός Ελλάδας και οι μέρες πλησιάζαν ανησυχητικά. Το σπίτι ένα δυάρι όμως και –αιδιόδοξη όπως πάντα- αποφασίσα ότι ... έχω καιρό! "Πόσα πράγματα μπορεί να έχω πια;;;" (κλασσική ρητορική ερώτηση, ab initio λάνθασμένη, καλό αγχολυτικό όμως). Το σχέδιο ήταν απλό: Μία μεταφορική εταιρεία θα μεταφέρε τα πράγματα από το σπίτι μου (4ος) στους γονείς μου. Εγώ απλά (απλά;;;) έπρεπε να τα βάλω σε κούτες, να κρατήσω τα απαραίτητα για τις τελευταίες μέρες στην λεβεντογέννα και ό,τι χρειάζομουν για την καινούρια μου περιπέτεια ...

Οι μέρες πριν την μετακόμιση πέρασαν ανέμελα, τα συναισθήματα και οι στιγμές εναλλασσονταν ταχύτητα: είχα μια ζωή να αποχαιρετίσω, οι κούτες ΝΟΥΝΟΥ μπορούσαν να περιμένουν (και τώρα που είπα ΝΟΥΝΟΥ άσχετο: Η μικρή Ολλανδέζα είναι μύθος, στην Ολλανδία ΔΕΝ υπάρχει ΝΟΥΝΟΥ...). To make a long story short, όταν πια άρχισα να μετράω αντίστροφα τις ώρες, άρχισα και να μαζεύω, να χαρίζω, να πετάω ... Το ένα κιβώτιο μετά το άλλο γέμιζε και –αρχικά- η θλίψη μεγάλωνε με το κυβικό (δεν είναι εύκολο να βάζεις μια ζωή σε κούτες). Σε κάθε κούτα και ένα σημείωμα για να θυμάμαι τι περιέχει, σε μερικές extra περιποίηση (!), σε μερικές πιο προσωπικό touch, και οδηγίες για τους παραλήπτες ["ΠΟΛΥ ΒΑΡΥ: Μπαμπά ΜΗΝ το μεταφέρεις εσύ", "ΒΙΒΛΙΑ – Μακρυά από υγρασία pleeease"]. Το τελευταίο βράδυ το περάσαμε στο πόδι, το σπίτι γεμάτο κούτες, οι φίλοι να φέρνουν άδειες (άδειαζαν τις δικές τους!!!), διπλοβάρδια, πανικός, το πρωϊ θα έρχόταν η μεταφορική, επαγγελματίες, έπρεπε όλα να είναι έτοιμα ... Ευτυχώς όσο περνούσαν οι ώρες δεν είχα πια χρόνο να αναπολώ και να αποχαιρετώ.

Παρόλη την ολονυχτία τα τελευταία πράγματα μαζεύτηκαν άτσαλα την τελευταία στιγμή... Οι "επαγγελματίες" καθυστέρησαν επαγγελματικά και προς το απογευματάκι, εμφανίστηκαν χαρωποί: ένας ταλαιπωρημένος κύριος και δύο κοκαλιάρικα! Τους έδειξα τα πράγματα, τους εξήγησα ότι η συμφωνία ήταν να τα παραλάβουν από τον τέταρτο και παρόλες τις διαβεβαιώσεις τους ότι όλα ήταν υπό έλεγχο, piece of cake, ένοιωθα την καταστροφή να πλησιάζει ... Έίχα όμως διώξει φίλους και γνωστούς και το πλοίο έφευγε το βράδυ (ή την επόμενη εβδομάδα!) ... Πριν προλάβω να σκεφτώ ή να αντιδράσω, τα κοκαλιάρικα είχαν άρχισει να πετάνε -κυριολεκτικά- πράγματα στο ascenseur, ο ταλαιπωρημένος να δίνει διαταγές και εγώ με το ένα χέρι να προσπαθώ να τηλεφωνήσω στην εταιρεία και με το άλλο να προσπαθώ να περιορίσω την καταστροφή ... Οι επενδεδυμένοι με ύφασμα τοίχοι του ascenseur -περιφάνεια του σπιτονοικοκύρη και απόλυτη έκφραση του kitsch- καταστράφηκαν ταχύτατα ... Το ίδιο και οι υπόλοιποι τοίχοι ... Οι ήχοι από τις μαρτυρικές κούτες με τρόμαζαν λιγότερο από τα δύο μικρά που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να χωρέσουν μέσα στο υπέρβαρο ascenseur για να το συνοδέψουν μέχρι το ισόγειο ... Η εταιρεία out of reach, οι φίλοι επίσης (τους είχα ξενυχτήσει καλά) ... Με το ένα χερι στο τηλέφωνο, το σπίτι ακόμα γεμάτο ΝΟΥΝΟΥ, τα κοκαλιάρικα να με διαβεβαιώνουν ότι αν τους χαρίσω το κασετόφωνο θα προσέξουν το ascenseur ... αποφάσισα να αποσυνδέσω το πλυντήριο! Τελευταία δουλειά και ... χωρίς κλειδί δύσκολη! Αφού με άφησε να παιδευτώ όσο έπρεπε, επενέβει –από μηχανής τεχνίτης- ο ταλαιπωρημένος και με ένα απλό, καλλιτεχνικό χτύπημα κατάφερε να σπάσει τον κεντρικό σωλήνα παροχής νερού ...
Επόμενο πλάνο: στο ένα χέρι η σκούπα να απομακρύνει τα νερά από τα ΝΟΥΝΟΥ ("ΒΙΒΛΙΑ – Μακρυά από υγρασία pleeease"), στο άλλο το τηλέφωνο (κάποιος έπρεπε εγκαίρως να κλείσει τον γενικό) και background ο ταλαιπωρημένος "δεν τα φτιάχνουν σωστά πιά " ...
Μόλις περιόρισα λίγο την καταστροφή αποφάσισα να παρακολουθήσω το τελευταίο μέρος της επαγγελματικής μεταφοράς. Το σπίτι ("μου") άδειο, οι επαγγελματίες είχαν μεταφερθεί στο ισόγειο για να γεμίσουν το φορτηγό. Από το κατεστραμένο ascenseur μπορούσα να ακούσω τις φωνές τους και τους ήχους από τα κιβώτια ... Είχα όμως κρατήσει (αξιοθαύμαστα) την ψυχραιμία μου και ήμουν απόλυτα αποφασισμένη να συνεχίσω έτσι .... χμμμ .. Guess again! Η εικόνα είναι ακόμα πολύ ζωντανή: Ένα φορτηγό γεμάτο ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ (Κρήτη), τα κοκαλιάρικα να εκτοξεύουν ό,τι μπορούν στον ταλαπωρημένο και εκείνος να προσπαθεί να το βολέψει ανάμεσα στην παραγωγή ... Το επόμενο που θυμάμαι είναι η τελευταία του φράση πριν φύγουν προς το ηλιοβασίλεμα : Ένα πορτοκάλι θέλεις κοπελιά ;;;