Watch what you are asking for, Νούμερο 2... το deadline μου πλησιάζει, η διάθεσή μου για δουλειά είναι μηδενική και ... πρέπει (πρέπει;;;) να ετοιμάσω μία ακόμα παρουσίαση ... Τέλεια! Όταν ξεκίνησα η "δουλειά" μου ήταν απλά ένα πολύ ακριβό hobby, μετά μια καταπληκτική ευκαιρία να κάνω αυτό που μου αρέσει και παράλληλα να ταξιδέψω, να γνωρίσω κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι ήταν/είναι ένα καταπληκτικό ταξίδι όλο αυτό. Αν μερικά χρόνια πριν κάποιος μου έλεγε ότι θα ζούσα μέσα σε 6 μόλις χρόνια σε 3 διαφορετικές χώρες, θα ταξίδευα συνέχεια, θα έκανα τόσο διαφορετικούς φίλους, θα έβλεπά τόσες διαφορετικές κουλτούρες, θα γνώριζα από κοντά τους "μεγάλους" του χώρου μου, θα γέλαγα. Έγιναν όλα απίστευτα γρήγορα ... Τώρα(που είμαι επιτέλους ο ... χαλίφης στη θέση του χαλίφη) ανακαλύπτω ότι δεν ήμουν καθόλου προτοιμασμένη για το επόμενο βήμα. Η δουλειά είναι πλέον μια σειρά από deadlines, politics, άγχος, υποχρεώσεις, ρουτίνα, καταλαμβάνει τον περισσότερο μου χρόνο (and I did not sign for this). Τα ταξίδια, οι απίστευτα ενδιαφέρουσες συζητήσεις είναι πάντα εδώ αλλά ... μου λείπει η ¨άλλη ζωή¨, η ζωή ΜΕΤΑ την δουλειά που με ένα παράξενο τρόπο είχα καταφέρει να ισορροπίσω τόσα χρόνια ... Ξέρω, είναι ένα μεταβατικό διάστημα αλλά ... αξίζει;;; Γιατί όλος αυτός ο προβληματισμός βραδυάτικα;;; Ίσως γιατί δούλεψα ασταμάτητα όλο το Σαββατοκύριακο και τώρα την πληρώνει το blog μου... Ίσως πάλι γιατί όλο και πιο πολύ νοιώθω ότι όλα αυτά δεν είναι πραγματικά, δουλεύω σε έναν virtual –καλά προσταστευμένο- χώρο και κάνω –όπως όλοι στο χώρο μας- το δικό μου ego trip. Απλά τώρα ξέρω ότι για να κάνει κανείς το ταξίδι πρέπει να πληρώσει και το εισητήριο!
Και για να μην τελειώσω το κείμενο απαισιόδοξα, φωτό από ένα από τα φετεινά μου ταξίδια! Αρχές Ιουνίου, στην άλλη μερία του πλανήτη μας (ανάποδα!)! Υπέροχο ταξίδι, ήλιος και θάλασσα (ωκεανός!!!), καταπληκτικές, τρυφερές αναμνήσεις ... μμμμμ ...
Θα μου επιτρέψεις να σημειώσω μερικές σκέψεις μου, με αφορμή όσα έγραψες σε αυτό το post. Κάθε δραστηριότητά μας έχει πολλές όψεις. Μια από αυτές είναι αυτό που θα έλεγα "δημοσιοσχεσίστικη", δηλαδή ωραιοποιημένη, έτσι που όσοι δεν την βιώνουν, αλλά την παρατηρούν, να θέλγονται από αυτή και να ονειρεέυονται να τη ζήσουν... Μια άλλη είναι η βιωματική. Αυτή που ζεις, που μετέχεις, που διαμορφώνεις. Τούτη η δεύτερη έχει το φαινομενικό μειονέκτημα ότι σε φέρνει με επαφή και με τα "σκουπίδια", το "χαμαλίκι", τη "ρουτίνα" της πραγματικότητας. Αλλά αυτό ακριβώς είναι και το πλεονέκτημα της. Όταν ο χρόνος το επιτρέψει, και πάντα το επιτρέπει, γίνεται ένα κοσκίνισμα. Μια ανακατονομή των επιμέρους μικρών στιγμών και μια διαφορετική θέασή τους. Και τότε, ακόμα και οι στιγμές "σκουπίδια", οι στιγμές "χαμαλίκι" αστράφτουν και προβάλλουν τη δική τους ιδιαιτερότητα. Γίνονται αναμνήσεις, γίνονται μουσικές, γίνονται χρώματα.. Να τούτη η υπέροχη φωτογραφία που παράθεσες, πόσες deadlines περιέχει; πόσες politics; πόσα άγχη; Πόσες ρουτίνες; Αλλά ποιός τα βλέπει αυτά; Ποιός τα αναλογίζεται; Ούτε καν εσύ η ίδια... Για εσένα είναι πια "...Υπέροχο ταξίδι, ήλιος και θάλασσα (ωκεανός!!!), καταπληκτικές, τρυφερές αναμνήσεις ... μμμμμ ..."
Έχεις δίκιο, όπως όλα σε αυτή τη ζωή και τα deadlines, τα άγχη, ακόμα και τα αντιπαθητικά politics ίσως να ωραιοποιούνται στο τέλος. (Είναι μέρος της αυτοάμυνας μας ;;;)... ΑΛΛΑ
1. το "μμμμ" στην φώτο, οι υπέροχες αναμνήσεις, είναι ακριβώς επειδή δεν συνέδεσα το συγκεκριμενο ταξίδι με την δουλειά.
2. Η ανακατονομή είναι αυτόματη στην αρχή, κάποια στιγμή όμως σταματάει να γίνεται ...
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Θα μου επιτρέψεις να σημειώσω μερικές σκέψεις μου, με αφορμή όσα έγραψες σε αυτό το post.
Κάθε δραστηριότητά μας έχει πολλές όψεις.
Μια από αυτές είναι αυτό που θα έλεγα "δημοσιοσχεσίστικη", δηλαδή ωραιοποιημένη, έτσι που όσοι δεν την βιώνουν, αλλά την παρατηρούν, να θέλγονται από αυτή και να ονειρεέυονται να τη ζήσουν...
Μια άλλη είναι η βιωματική. Αυτή που ζεις, που μετέχεις, που διαμορφώνεις.
Τούτη η δεύτερη έχει το φαινομενικό μειονέκτημα ότι σε φέρνει με επαφή και με τα "σκουπίδια", το "χαμαλίκι", τη "ρουτίνα" της πραγματικότητας.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι και το πλεονέκτημα της.
Όταν ο χρόνος το επιτρέψει, και πάντα το επιτρέπει, γίνεται ένα κοσκίνισμα. Μια ανακατονομή των επιμέρους μικρών στιγμών και μια διαφορετική θέασή τους.
Και τότε, ακόμα και οι στιγμές "σκουπίδια", οι στιγμές "χαμαλίκι" αστράφτουν και προβάλλουν τη δική τους ιδιαιτερότητα.
Γίνονται αναμνήσεις, γίνονται μουσικές, γίνονται χρώματα..
Να τούτη η υπέροχη φωτογραφία που παράθεσες, πόσες deadlines περιέχει; πόσες politics; πόσα άγχη; Πόσες ρουτίνες;
Αλλά ποιός τα βλέπει αυτά; Ποιός τα αναλογίζεται;
Ούτε καν εσύ η ίδια...
Για εσένα είναι πια "...Υπέροχο ταξίδι, ήλιος και θάλασσα (ωκεανός!!!), καταπληκτικές, τρυφερές αναμνήσεις ... μμμμμ ..."