Είναι παράξενο πόσο διαφορετικά συναισθήματα ξυπνάνε οι ίδιες πράξεις, λέξεις, κινήσεις μόνο και μόνο γιατί προέρχονται από διαφορετικούς ανθρώπους. Κάποιες φορές με βρίσκω απόλυτα αδικαιολόγητη στις αντιδράσεις μου ... Σήμερα για παράδειγμα, μετά από 2 εβδομάδες πραγματικού μαραθώνιου και κούρασης, στην μέση του πανικού και του άγχους της δουλειάς συνέβησαν τα εξής:

Τηλέφωνο από την συγκάτοικο μου (Just making sure you are OK and if you need anything you will ask),
τηλέφωνο από τον κολητό μου (ibid, πως να με βοηθήσεις καλέ μου, δεν έχουμε καν την ίδια ώρα!),
sms από την αδελφή μου (ibid ... μμμμμμμμμμ)
Emergency δέμα από τη μαμά (φοβερή η μαμά, απίστευτα τρυφερή! Όσα χρόνια και αν περάσουν ξέρει πάντα πότε πρέπει να επέμβει και πως, πρέπει να γράψω για τα δέματα της μαμάς. Περιεχόμενο: όλα τα άχρηστα περιοδικά ποθ δεν θα αγόραζα ποτέ και ΙΟΝ!) …

Robotάκι εγώ ... δουλειά ... μέχρι και ενοχλητική μπορεί να βρήκα όλη αυτή τη φοβερή συμπαράσταση ...

sms από τον ex-: “Having a great time, already suntanned, just ordered a mochito, thinking of u, r u also on vacation? xx”
sms2 από τον ex-: “Wish u were here”

Διάλλειμα ... Γκρρρ .. Πάντα τέλειο timing... Γιατί ΤΩΡΑ το παιχνίδι με τα sms;; . Γιατί τα διάβασα από 10 φορές ενώ της αδελφής μου (που με σκέφτηκε και εχτές) μόνο μία, στα πεταχτά;;; Γιατί τα διάβασα καν;;; Ξέρω το θέμα του παιχνιδιού: “κρατάμε τους άλλους σε εγρήγορση ... που ξέρεις!” Ξέρω: Βeen there, done that, bought the T-shirt! Έχουμε τελειώσει χρόνια τώρα και δεν μείναμε καν φίλοι (στους φίλους/φίλους είμαι επιλεκτική!), δεν ξέρεις πως είμαι, τι κάνω, ποια είμαι και -συνήθως- δεν προσπαθώ να μαθαίνω τι κάνεις ...

ΓΙΑΤΙ κάποιες φορές με ακουμπάνε τόσο αυτά που έχω αφήσει πίσω;;;