Κουτουλάω και όμως αδύνατο να κοιμηθώ ... ταπ ταπ ... Dinner, big success, όλοι εδώ, κεφάτοι, γελαστοί, πεινασμένοι. Ατμόσφαιρα ευχάριστη και χαλαρή. Τα πιάτα όλα στον νεροχύτη τώρα, άδεια. Τα περισσεύματα για ένα στράτευμα.
Παλαιότερα δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν υπήρχαν άπλυτα πιάτα ... τώρα δεν έχει σχέση με τα πιάτα (και σίγουρα καμμία με τα ασιδέρωτα!). Καμμιά φορά ίσως να έχει πιο πολύ σχέση με το άγχος και την ένταση της ημέρας (on-off σε μια στιμγή δεν γίνεται). Άλλες φορές νομίζω ότι απλά αποφεύγω υποσυνείδητα όνειρα και εφιάλτες. Εφιάλτες βλέπω σπάνια. Ο πληθυντικός, της μεγαλοπρέπειας - ένας είναι, πάντα ο ίδιος, από τότε που ήμουν παιδί : ασπρόμαυρος. Δεν τον καταλάβαινα τότε, εξακολουθώ να μην τον καταλαβαίνω και σήμερα. Ένα εκκρεμές που "χτυπάει" όλο και πιο γρήγορα -Αυτό. Καμμία πλοκή, κανένα δράμα, τίποτα το ενδιαφέρον καν... Το εκκρεμές που με τρομοκρατούσε τότε φαίνεται να μην με ακουμπάει τώρα όμως. Όταν το βλέπω, νομίζω ότι έχω και συνειδητά την αίσθηση του ότι ονειρεύομαι και ότι "πρέπει" να φοβηθώ ... κλασσικά αντιδρώ, ακόμα και στον ύπνο μου (!), το αγνοώ. Συμφιλιωθήκαμε ; Να άλλο ένα καλό ερώτημα για τον ψυχολόγο του μέλλοντος!
Τα όνειρα όμως με ενοχλούν περισσότερο από τον εφιάλτη πλέον. Τόσο κέφι; Τόσο μπλε ; Τόση εφευρετικότητα; Ξυπνάω με ένα μεγάλο "γιατί" καμμιά φορά... ή το τεράστιο χαμόγελο της άγ(ν)νοιας.