Καφές νούμερο 3, κανονικά θα έπρεπε να έχω ξυπνήσει με τον νο.2, φαίνεται ότι θα χρειαστεί μεγαλύτερη προσπάθεια σήμερα. Δεν κοιμάμαι που δεν κοιμάμαι πολύ γενικότερα, ήρθαν σαλμονέλα και καύσωνας και με αποσυντόνισαν πλήρως ... Oh well, nothing I can do about this now, just ... drink faster !

Το πρόγραμμα -και σήμερα- ψιλοχαλαρό: δουλειά στο εργαστήριο. Αυτό. Έχει πλάκα το να ξαναγυρνάς στην πρακτική δουλειά. Ο Ινδένιος είναι ινδικά διακριτικός, κάνει ότι δεν προσέχει. Το Γαλλώδι όμως παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. Έχω την αίσθηση ότι άλλες φορές φοβάται μήπως του γκρεμίσω το playground, ότι άλλες φορές τον εκπλήσω (η εργαστηριακή εμπειρία έρχεται με τα χρόνια, καμμιά φορά εκπλήσω και εμένα με την οικονομία κινήσεων που έχω καταφέρει να υιοθετήσω) και πάντα ότι με ελέγχει (είναι σίγουρα της άποψης ότι "ου γαρ έρχεται μόνο").

Από πολύ νωρίς, όταν Γαλλόδι και Γαλλώδι πρωτοήρθαν στο εργαστήριο, χρειάστηκε να πάρω μία "σκληρή" απόφαση. Ήταν άπειροι -έκαναν όλα τα "γνωστά" λάθη. Μπορούσα να είμαι εκεί, δίπλα τους και να διορθώνω κάθε τους κίνηση. Είχα την εμπειρία να προβλέψω τι θα πάει στραβά -είχα κάνει τα ίδια ακριβώς λάθη μαθαίνοντας, για αυτό. Αποφάσισα ότι θα ήταν ψυχοφθόρο για όλους και αντιπαραγωγικό. Κανείς δεν μπορεί να δουλέψει ελεύθερα με τον μπαμπούλα πάνω από το κεφάλι του και όσο και αν προσπαθούσα να το κάνω "ευγενικά", μια διόρθωση αφήνει πάντα την γεύση της παρατήρησης. Η απόφαση ήταν να είμαι διακριτικά παρούσα, ie να μάθω να ΜΗΝ αντιδρώ πριν την καταστροφή, ακόμα και όταν την έβλεπα με σιγουριά να έρχεται. Ήξερα ότι σε λίγο κάτι θα σπάσει, διακτινιστεί, εξαϋλωθεί, εκπαιδεύτηκα να μην μιλάω (με μόνες εξαιρέσεις τα θέματα προσωπικής ασφάλειας, μεγάλης οικονομικής απώλειας ή εκπαίδευσης σε κάτι καινούριο). Δεν ήταν εύκολη απόφαση, δεν είναι εύκολο να βλέπεις ότι κάτι που έχεις στήσει εσύ με πολύ προσπάθεια να κινδυνεύει θανάσιμα και να το αφήνεις. Κατανάλωσα πολύ ενέργεια για να μάθω να μην μιλάω και ακόμα μεγαλύτερη για να μάθω να μην πονάω για κάθε άψυχο που έφευγε. Και έφυγαν πολλά ... Ήταν όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο μόνος τρόπος ... Ίσως αυτό που έμαθε τελικά το Γαλλώδι, ήταν να ρωτάει, έτσι προχωρήσαμε ... Σχεδόν δυο χρόνια μετά κινείται άνετα στο εργαστήριο, επαγγελματικά, σχεδόν έχει την εμπειρία του "παλιού" : οικονομία κινήσεων και ψυχραιμία. Δεν χρειάζεται πια να προσπαθώ να μην μιλήσω, και αν μιλήσω τώρα ξέρω ότι θα το σεβαστεί, το κέρδισα ...
Oι ρόλοι όμως φαίνεται να αντιστρέφονται τώρα!!! Το Γαλλώδι παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα μια KV που απλά προσπαθεί να ξαναμπεί στον ρυθμό (άντε και να δει τα όριά του ;-) ). Ρωτάει, επεμβαίνει, τρομάζει!!! Εξακολουθώ να έχω μία δεκαετία περισσότερης εμπειρίας, αλλά δεν είναι πλέον αυτή η διαφορά μας. Το Γαλλώδι άρχισε να πονάει τον χώρο μας χωρίς να μάθει το πιο βασικό, αυτό ακριβώς που έμαθε σε εμένα : Όλα γύρω μας είναι αναλώσιμα. Σημασία έχει να ευχαριστιέσαι το παιχνίδι όσο μπορείς -και αυτό ακριβώς θα έπρεπε να είναι αυτή η "δουλειά": δημιουργία, σχεδόν παιχνίδι. Μια εβδομάδα άδειας agenda ελπίζω να το μάθει και αυτό !! Εγώ τουλάχιστον από την μεριά μου, αυτό ακριβώς προσπαθώ να ξαναβρώ ...