"Έτσι που την έβαλες την αντίδραση, αποκλείεται να δουλέψει."
Μάλλον αυτή ήταν η φράση-κλειδί που προσδιόρισε την σχέση μου με τον πρώτο –ξαναπείτε τον- Ισμαήλ. Η φράση ειπώθηκε τις πρώτες κιόλας μέρες της συμβίωσής μας στο εργαστήριο, ΠΡΙΝ την καλημέρα (αν με άκουγε η soon-to-be-ex, θα εντόπιζε εδώ την αρχή της απίστευτης Καλημερο-ανάγκης μου!). Δεν απάντησα άμεσα. Αναρωτήθηκα τι είχα κάνει λάθος στην αντίδραση και όχι αν υπήρχε λάθος σε κάποια συμπεριφορά. Τον ήξερα άλλωστε τον Ισμαήλ. Όλοι τον ξέρανε. Ήταν ο φοιτητής-εξυπνάκιας, ο κολλητός των "μεγάλων" και ας είχε μόλις φτάσει στο Ίδρυμα, ο master της σχολής σε θέματα networking(είδατε πως γράφω ευγενικά το γλύψιμο;), ο τύπος που έβγαζε τις ανασφάλειες μίας εμφανώς κακής ανατροφής, που προσπαθούσε να αλλάξει πρόσωπο αλλάζοντας το παρελθόν του, ο εκκολαπτόμενος φοιτητο-πατέρας των παραδοσιακών οργανώσεων της εποχής. Ήταν επικίνδυνα έξυπνος για κουτοπόνηρος, αλλαζόνας (arrogant … λέξη κλειδί), είρωνας αλλά και χαμαιλέοντας. Τόσο, που κάποιες φορές γινόταν ευχάριστος και δεν μπορούσες να τον σιχαθείς. Ο Ισμαήλ ήταν ο τύπος που δεν θα σήκωνες ποτέ το τηλέφωνο για να προσκαλέσεις αλλά ήξερες ότι θα έβρισκες όπου και αν πήγαινες. Το ισχυρό αρσενικό με όλα τα προσόντα του μεγάλου κληρονόμου(ο μεγάλος κληρονόμος αλλάζει πρόσωπα αλλά υπάρχει πάντα στον χώρο μας). Ο Ισμαήλ υπήρξε συνάδελφός μου για 5 μαρτυρικά χρόνια, επίδοξος κληρονόμος ενός virtual στέμματος και τυχερός επιζών μίας φουρτουνιασμένης παράλληλης πορείας.
Υποσχέθηκα να γράψω κάτι για αυτόν και η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να γεμίσω το blog με κωμικοτραγικές ή τραγικο-τραγικές, καταστάσεις απίστευτης μικρότητας και ψευτοανδρισμού. Καταστάσεις στις οποίες η λέξη επιστήμη δεν συνδυάζεται σε κανένα επίπεδο με την λέξη ηθική. Μετά όμως από τόσα χρόνια (ε καλά τώρα δεν πέρασαν και πολλά), μετά από πολύ διαφορετικές εμπειρίες και περιβάλλοντα, ο Ισμαήλ εκείνης της εποχής έμεινε στο μυαλό μου απλά σανone of(σιγά μην σου αφιερώσω ολόκληρο post παλιοΙσμαήλε, you are lucky to even be remembered!). Στην πορεία συνάντησα αρκετούς "Ισμαήλ" και μάλιστα κάποιες φορές, Ισμαήλ που με εντυπωσίασαν πραγματικά. Δεν ήταν όλοι όσο ακατέργαστοι και διάφανοι όσο ο πρώτος. Μερικοί, ήταν τεχνήτες του είδους (is there a school I haven’t heard of?). Δεν ήξερες αν έπρεπε να τους θαυμάσεις ή να τους μισήσεις ... Δεν ήξερες προς τα που μπορούσες να αναπνεύσεις κάποιες φορές.
Κοιτάζοντας πίσω με αφορμή το post της Δέσποινας, βλέπω ότι επανέλαβα ξανά και ξανά το ίδιο λάθος : τους έδωσα την ευκαιρία να παίξουν το παιχνίδι τους χωρίς να αντιδράσω ΠΡΙΝ οι καταστάσεις γίνουν μη-αναστρέψιμες. Σε μία καινούρια συνερασία / γνωριμία / σχέση πάντα αφήνω το ένστικτο να κρίνει. Η διαφορά είναι ότι ενώ στην προσωπική μου ζωή το εμπιστεύομαι, στην επαγγελματική το υποτιμώ. Είναι νομίζω μία υπερβολική έκφραση επαγγελματισμού και ταυτόχρονα επαγγελματικής ανασφάλειας. Στην δουλειά δεν επιτρέπονται λάθη τέτοιου είδους, δεν χρειάζεται να συμπαθείς κάποιον προσωπικά για να συνεργαστείς μαζί του, χρειάζεται απλά να τον εμπιστεύεσαι επιστημονικά ... και εκεί το ένστικτο μπορεί να κάνει και λάθος (so, better be on the safe side ??? μμμμ όχι ...). Πλέον, θεωρώ ότι ταυτόχρονα με τον επαγγελματισμό και την ανασφάλειά του, υπάρχει και το θέμα της προσωπικής αλλαζονίας. I was arrogant enough to even consider that I might need help (γνωστή "γυναικεία" αρρώστια της εποχής μας). Θεώρησα τον εαυτό μου δυνατό και υποτίμησα τις δυνάμεις του "αντιπάλου" ή την υποστήριξη που θα βρει στον συγκεκριμένο χώρο. Μια υποστήριξη που σχεδόν πάντα έρχεται είτε από τους υπεύθυνους για την εύρεση νέου κληρονόμου (μεγάλο θέμα και αυτό) ή είναι επακόλουθη της απίστευτης έλξης που νοιώθουν κάποιοι ακόμα και για αυτούς τους εικονικά ισχυρούς Ισμαηλίκους. Σε όλες αυτές τις εικονικές κοκορομαχίες, δεν έπαιξα σωστά, κάποιες φορές δεν έπαιξα καν. Σήκωσα τους ώμους (και την μύτη), υπερτίμησα τις δυνάμεις μου, διοχέτευσα τον δυναμισμό στην δουλειά, ανέχθηκα απίστευτες συμπεριφορές και αντιστάθηκα ήρεμα σε υπερβολικό bullying. Νόμιζα ότι έκανα το δικό μου ... ότι έτσι αρνιόμουν να συμμετάσχω σε έναν αγώνα χωρίς νόημα.
Ζώντας το τελευταίο χρόνο για πρώτη φορά χωρίς κανέναν Ισμαήλ πάνω από το κεφάλι μου, νοιώθω μία απίστευτη ελευθερία και ταυτόχρονα ξέρω ότι απλά υπήρξα πολύ τυχερή... Δεν ξέρω αν θα ξαναβρώ Ισμαήλ στο δρόμο μου, μάλλον ναι. Την επόμενη φορά ελπίζω να απαντήσω σταθερά και άμεσα στην πρώτη ερώτηση.
Δεν υπάρχει προσωπικό get in their way, EVERYTHING is in their way to fame! Η μόνη απάντηση που θα δεχτούν είναι όντως ουστ, το θέμα είναι ότι μετά γίνεσαι εσύ κακός ...
Να γίνεις όσο κακός θέλεις! Δεν χρειάζεσαι αγάπη στον επαγγελματικό σου χώρο, χρειάζεσαι σεβασμό! Από τη στιγμή που έγινε η ζημιά και βρέθηκες με τον Ισμαήλ στον ίδιο επαγγελματικό χώρο, χρειάζεται ένας συνδυασμός διπλωματίας, πολέμου και γερών νεύρων για να τον ελέγχεις, και υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν θα τα καταφέρεις, και θα βγεις εσύ ο χαμένος. Ισμαήλ υπάρχουν παντού, σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς. Απλά βρίθουν στον ακαδημαϊκό χώρο, γιατί αφενός τους τρέφει και αφετέρου επειδή είναι ασφυκτικά μονωμένος.
Το οποίο σημαίνει ότι πρέπει τώρα να γράψουμε ποστ για όλα τα φυντάνια που τριγυρνούν στα labs και τα πανεπιστήμια!
Δέσποινα, αυτό το κακός με ενοχλεί λίγο. Δεν με πειράζει να γίνω κακή με εκείνους που κρίνω ότι δεν αξίζουν άλλης συμπεριφοράς αλλά ... δεν νομίζω ότι οι υπόλοιποι βλέπουν ποτέ τα πράγματα wearing your shoes και δεν μου αρέσει να βρίσκομαι στην θέση να πρέπει να απολογηθώ/αιτιολογίσω/εξηγήσω. ΑΛΛΑ είναι όντως από τις μοναδικές λύσεις (αυτό και το να πάρεις χάπι, γούνα και να βγείς στυλάτα από το ίδρυμα!)
Ανοίξαμε τον ασκό με τα Ιδρύματα ... μου αρέσει όμως η ιδέα με τα φυντάνια ;-)))) Καλημέρες!
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Ναι μάλλον το μόνο που μπορείς να κάνεις αν δεν μπορείς να get out of their way είναι να τους πάρεις τον αέρα.