Ξεχνάμε; Μεγαλώνουμε; Αλλάζουμε; Μαθαίνουμε ;;; Όχι ... (at least not after 5 και τότε ακόμα παίζεται). Παραμένουμε ίδιοι ακόμα και αν προσαρμοστούμε σε νέες πραγματικότητες. Ακόμα και όταν προσπαθούμε, θέλουμε, ελπίζουμε.
Ο Βρεττανικός Βορράς παγωμένος και μουντός. Βρεττανικά ανοιξιάτικος (whatever that means), ανησυχητικά οικείος, παράξενα όμορφος. Something like going home. Η διάθεση ... με φοβερές εναλλαγές, ups & downs, ακόμα και μετά από τόση mental προετοιμασία. Η αλήθεια είναι ότι μιλήσαμε, γελάσαμε, ξαναγυρίσαμε σε παλιές καλές συνήθειες, προσπαθήσαμε ... δεν ξέρω τι καταφέραμε όμως ... Έφυγα με μικρές, γλυκές τρυφερές –καινούριες!- αναμνήσεις και ένα τεράστιο βάρος. Φοβάμαι ότι παρόλο που θέλαμε/θέλουμε (πληθυντικός ενεστώτας) να αναιρέσουμε το κακό κομμάτι από το παρελθόν μας σε μία στιγμή, όσα μας πλήγωναν τότε, είναι ζωντανά. Ξέρω –τώρα- ότι δεν σβήνουν, δεν αλλάζουν με τον χρόνο, δεν εξατμίζονται μαγικά, μόνο και μόνο επειδή εμείς αποφασίσαμε ότι τώρα έχουμε την διάθεση. Είναι εκεί, περιμένουν και ίσως ήταν λάθος που προσπαθήσαμε να τα διαγράψουμε.
Αποκαρδιωμένη; όχι! Κουρασμένη, μπερδεμένη, μελαγχολική (και με απίστευτη διάθεση για ασύστολο και εξοντωτικό overanalysing). Αν προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε επιτέλους το χαζό (γιατί χαζό ήταν) κομμάτι από το παρελθόν μας αντί να το θάβουμε; Αν προσπαθούσαμε να λύσουμε τώρα –ετεροχρονισμένα- ότι δεν λύσαμε τότε;;;
Δεν ξέρω πως αντιμετωπίζεις φαντάσματα από το παρελθόν. Δεν ξέρω καν πως τα βρίσκεις μετά από τόσο καιρό, έχουν προλάβει να κρυφτούν καλά ... Αυτή τη στιγμή όμως, ειλικρινά, θα έδινα το βασίλειό μου (το μενιρόσπιτο που στάζει δηλαδή) για να μάθω.
Χμμμ Σε καταλαβαίνω... Στην αντίστοιχη περίπτωση έδωσα μια ευκαιρία στον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα όμως πως ότι με πίκρανε παιλότερα ήταν εκεί. Σε κάθε μικρή διαφωνία επέστρεφε. Θυμόμουν τί είχε γίνει, επέστρεφα ακριβώς στην παλιά αίσθηση. Θύμωνα και αντιδρούσα λες και τα πάντα συνέβαιναν ακριβώς μετά τα παλιά γεγονότα. Ακόμα και που έλεγα ότι θέλω να κάνω μια καινούργια αρχή διαγράφοντας το παρελθόν, αυτό ήταν εκεί και φούντωνε πάντα άμεσα.
Έδωσα τέλος. Είπα: λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να ξαναρχίσω λες και δεν σε γνωρίζω. Και έφυγα. Όσο και αν πόνεσα εγώ και εκείνη. Όσο και αν βαθιά μέσα μου την αγαπούσα και συνεχίζω να θεωρώ ότι άξιζε. Δεν μπορούσα να διαγράψω το παρελθόν...
KV my dear I so feel you right now. I am going through similar stuff-or at least I think so- I let myself think that there is a chance to go back to the past without actually living the past but starting from scratch. I feel already torn only by the thought of it as in reality nothing has changed. We don't change, we might try but what we have done always haunts us and until we really make an effort to really get rid of the ghosts we can't make things 'happen' again. Sorry for the negative mood but sharing might make you feel better, it does help me. Wish you were in London for a super-analysis session. Take care and let's do what we know to do best, throw ourselves back to work...
"Αν προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε επιτέλους το χαζό (γιατί χαζό ήταν) κομμάτι από το παρελθόν μας αντί να το θάβουμε; Αν προσπαθούσαμε να λύσουμε τώρα –ετεροχρονισμένα- ότι δεν λύσαμε τότε;;;"
πόσο σε καταλαβαίνω, να'ξερες... αχ, αχ...
όμως, άνοιξη, νησιά,καλοκαίρια έρχονται... Θα 'ρθεις στο πάρτυ, εεε;
Το παρελθόν είναι πάντα μέσα μας. όσο και να προσπαθήσεις να το ξεριζώσεις, οι ρίζες δεν βγαίνουν. Μπορεί να είναι ναρκωμένο τόσο πολύ που δεν το θυμάσαι καλά-καλά... ΑΛΛΑ... ΠΑΝΤΑ... θα ξυπνήσει υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Θεωρώ ότι αυτός είναι κανόνας, χωρίς εξαιρέσεις.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις πιστεύω είναι απλά να συμφιλιωθείς με το παρελθόν, να συμφιλιωθείς με τον πόνο που σου προκάλεσε και να το αναλύσεις συνειδητά, να απαντήσεις σε διάφορα θεματάκια...τί "προίκα" σου έχει αφήσει ο συγκεκριμένος πόνος στον χαρακτήρα και στις αντιδράσεις σου ας πούμε, ή να απαντήσεις σε ορισμένα γιατί... συμφιλιώνεσαι με τον πόνο που πάντα θα κουβαλάς μέσα σου. με τον χρόνο, θα συνηθίσεις τον νεο σου φίλο και εκείνος εσένα και θα γίνεται ολοένα και πιο ήπιος. Στο τέλος, δεν θα τον καταλαβαίνεις, δεν θα σε ενοχλεί, θα είναι όμως πάντα εκεί, δίπλα σου.
αυτό τουλάχιστον κάνω εγώ...και σε μένα δουλεύει...
Αφοριστικά θα έλεγα "Τίποτα δε χάνεται αν κάποτε υπήρξε". Νομίζω όμως ότι το πρόβλημα δεν είναι το τι υπήρξε, αλλά πώς το "διαχειρίζεσαι" αυτό που υπήρξε (και εξακολουθεί να υπάρχει). Και να το πω κι έξω απο τα δόντια; Το πρωτεύον είναι να ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ στον εαυτό σου, τι θέλεις. Γιατί ξέρεις τι θέλεις. Απλά δεν το παραδέχεσαι.
Καλημέρα Καλημέρα ! @ Καμηλιέρη μου ... Καταλαβαίνω αυτό που λές, το έχω ξαναζήσει (λόγω x-cycling). Δεν ξέρω αν μπορώ να σε διαψεύσω... το ελπίζω.
@ Vas, δεν μου φταίει σε τίποτα ο/η ψυχολόγος...
@ Γιατρέ μου "starting from scratch" is difficult I guess. No matter how good your intentions are, ghosts tend to reveal themselves. And even if they only appear for the tinniest fraction of time, they seem to take over. A super-analysis session would be great, I am afraid though I had to choose safe-curtain Νumber 1: το ίδρυμα και εργασιοθεραπεία! μάκια!
@ Krotkaya , Αχ αχ αχ (τα πλευράκια μου) και απο εδώ !!! [Αν και η άποψη life is too short to spend it waiting for things to change, με περιτρυγηρίζει ανησυχιτικά... ] Ποιο παρτυ;;;;;;;;;;; ποτε; που ;;;
@ Χνουδένια μου, και τα δύο είναι, και κατάρα και εφόδιο, την ισορροπία μεταξύ τους ψάχνω! φιλιά.
@Αλεπουδίτσα μου , σε ευχαριστώ καλή μου. Αυτό προσπαθώ να κάνω από την πλευρά μου, ΑΛΛΑ βρίσκω ότι εξακολουθώ να είμαι "υπόλογη" για το παρελθόν.
@ Vasiliki Καλημέρα και σε σένα!
@ Μάρκο μου, αυτό το "Τίποτα δε χάνεται αν κάποτε υπήρξε" πολύ ενοιγματικό το βρίσκω τελικά .... Αν δεν χάνεται ... που πάει;;; ;-)
Δεν νομίζω ότι έγω πρόβλημα να πω στον εαυτό μου αυτό που θέλω ΑΝ πραγματι το ξέρω και σε αυτή την περίπτωση ... δεν το ξέρω σίγουρα!!! Ξέρω μόνο τι ΔΕΜ θέλω ..... ;-)
Μάρκο, Αλεπουδίτσα : Να παραδεχτώ ΑΜΕΣΩΣ, οτιδήποτε ... Αλλά εδώ ΤΙ μα παραδεχτώ;;;;;;;;
όπου κι αν πας τα κουβαλάς όλα μεσα σου. Κι εγω έφυγα και φευγω γενικως για να ξεφυγω, αλλα αμ δε! Εχει δικιο ο Μαρκος, θαρρος να παραδεχτεις στον εαυτο σου αυτα που ξερεςι αλλα κανεις πως δε βλεπεις...
τελοσπαντων, το παρτυ κανονιζεται στης Βας και στο δικο μου, περνα να δηλωσεις συμμετοχη!! άντε, άντε!!
Ακου και λιγακι Καλαϊτζη απο το παρελθον: "..κοριτσι μου γιατι μελαγχολεις; το σ' αγαπω στο ειπα και γραμμενο, σου ετυχε στο ζαρι της ζωης καλο παιδι μα κακομαθημενο.." :-)
Τοσες γνωμες ακουσες , παρε κι αλλη μια: μη γυρνας ποτε πισω, στατιστικα το 90% το μετανοιωνει.. Καλησπεραααα! :-)
Krotkaya ό,τι ήταν να παραδεχτώ στον εαυτό μου το έχω παραδεχτεί ... Αλλά όχι αυτό που θέλω ... Όσο για το πάρτυ, μέσα βέβαια αρκεί να βολεύουν ημερομηνίες !!!
Αερικό μου, δεν το έγραψα ανοικτά αλλά το κακό παιδί ... το κακομαθημένο ... ταπ ταπ ταπ ... εγώ ...
Vas μου, sorry ... μετά την θετική διάθεση καμμιά φορά ... με πιάνει και η εντελώς, μα εντελώς αρνητική. Like NOW ! ΟΥΦ ... γιατί εμπλεξα εγώ σε αυτό πάλι ;;;; Σιγά μην ξέχναγε ...... Δίκιο έχει μάλλον ο Μάρκος (ξέρω ΤΙ δεν θέλω να παραδεχτώ) ΚΑΙ οι υπόλοιποι ... Anyways, thanks αγκαλίτσες very welcome!
Βρε σταματήστε τα overanalizyng... είναι ζωή είναι μικρή και όταν τελειώσει θα συνειδητοποιήσετε ότι την ξοδέψατε αναλύοντας τί θα θέλατε να κάνετε και όχι κάνοντάς το...
KV, επειδή με .. μπέρδευε αυτό το ενοιγματικό δεν απαντούσα (χαχαχα) Επίτρεψέ μου να επιμείνω στο ότι αυτό που είναι απαραίτητο να κάνουμε όλοι να κοιτάμε την αλήθεια κατάματα. (Κι ας λέμε ότι δεν ξέρουμε τι είναι αυτο που βλέπουμε). Μετά τα άλλα έρχονται Πιθανόν να είναι οδυνηρά, αλλά έρχονται... Καλή σου ημέρα
Πιθανά έχεις δίκιο ... Μου πήρε άλλωστε πολύ καιρό και αρκετή δύναμη για να κλείσω τα μάτια και πάψω να βλέπω την αλήθεια... και πολύ λίγο για να την δω να εμφανίζεται απρόσκλητη μέσα από άλλους ... Θα δούμε.
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
Χμμμ
Σε καταλαβαίνω...
Στην αντίστοιχη περίπτωση έδωσα μια ευκαιρία στον εαυτό μου.
Συνειδητοποίησα όμως πως ότι με πίκρανε παιλότερα ήταν εκεί. Σε κάθε μικρή διαφωνία επέστρεφε. Θυμόμουν τί είχε γίνει, επέστρεφα ακριβώς στην παλιά αίσθηση. Θύμωνα και αντιδρούσα λες και τα πάντα συνέβαιναν ακριβώς μετά τα παλιά γεγονότα. Ακόμα και που έλεγα ότι θέλω να κάνω μια καινούργια αρχή διαγράφοντας το παρελθόν, αυτό ήταν εκεί και φούντωνε πάντα άμεσα.
Έδωσα τέλος. Είπα: λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να ξαναρχίσω λες και δεν σε γνωρίζω. Και έφυγα. Όσο και αν πόνεσα εγώ και εκείνη. Όσο και αν βαθιά μέσα μου την αγαπούσα και συνεχίζω να θεωρώ ότι άξιζε. Δεν μπορούσα να διαγράψω το παρελθόν...
Καλή τύχη. Ελπίζω να με διαψεύσεις.