Καλημέρα, Καλημέρα, Καλημέρα !
Βack & alive again !!! Λίγο η αγωνία, λίγο η πίεση της δουλειάς, πολύ η απόλυτη, απόλυτη χαρά και ο ενθουσιασμός για την άφιξη της μικρής κούκλας .... δεν χρειαζόμουν παραπάνω δικαιολογίες για ένα μικρό collapse ... όχι αληθινό, ένα mini collapse που απλά έκανε τις δύο τελευταίες μέρες ... θολές ... σαν τον καιρό σήμερα. Οι εικόνες μπερδεμένες, ΤΟ τηλέφωνο εν μέσω πανικού, η προσπάθεια να συγκεντρωθώ, το πρώτο MMS με το ζαρωμένο ακόμα μωρούλι,* ο πατέρας μου να παραπονιέται τηλεφωνικά ότι ο υπολογιστής τον εκδικείται και δεν του δείχνει όλο το μωρό (!),** τα δεκάδες επόμενα τηλέφωνα, οι φίλοι, η αγωνία μέχρι να μιλήσω στην αδελφή μου, η –εκτός agenda- έξοδος, τα -υψηλής περιεκτικότητας σε αλκοόλ- κεράσματα ... και κατά βάθος ένα παράπονο, μοναξιά. Η μοναξιά που συνηδητοποιεί κανείς μόνο κάτι τέτοιες στιγμές ... όταν νοιώθει ότι δεν είναι εκεί που θα ήθελε να είναι, όταν τον πειράζει το ότι δεν μπορεί να συμμετέχει όσο και αν το θέλει, τα γεγονότα απλά τον προσπερνούν ...
Well, ένας καλός ύπνος χτες (μετά το ER, priorities ARE priorities) και όλα φαίνονται πιο αισιόδοξα, ακόμα και μέσα από την πηχτή πρωϊνή ομίχλη !!! Παρασκευή άλλωστε ... Hold on ...
* Θρίαμβος της τεχνολογίας ... Η μικρή μου χαμογέλασε σε μόλις 10 λεπτά από την στιγμή που έκανε την εμφάνισή της στον κόσμο μας. (Στον άλλο απόντα, τον ανυπόμονο παππού άργησε λίγο παραπάνω ... προηγήθηκε το χιλιοπαιγμένο πια crash course "Πως βλέπουμε το mail μας -101" ξανά!)
** Βρήκα την ευκαιρία to make a point: "Πατέρα αν δεν σταματήσεις να τραβάς την πρίζα του υπολογιστή, ΔΕΝ θα σε συμπαθήσει ΠΟΤΕ!" :-)
|
Άντε άντε... Πάρε μπρός πάλι γιατί χανόμαστε... Δεν θα προφτάσουμε το deadline των 25 :p
O πατέρας σου είναι ένα στάδιο πριν τον δικό μου. Εγώ τουλάχιστον τον εκπαίδευσα να σβύνει το PC κανονικά!